Ο Μαρινάκης φταίει!

Η ποδοσφαιρική παρωδία είχε τελειώσει και όλοι περιμέναμε την εδώ και χρόνια προβλεπόμενη συνέχεια: τον κύριο Σάββα να καλεί τις κάμερες και να δηλώνει υπερήφανος για την ομάδα του, τον υπεύθυνο επικοινωνίας λίγο πιο πίσω να στέλνει μηνύματα διά νοημάτων στους «απέναντι» και τέλος τον πρόεδρο, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, να υψώνει την κούπα χαμογελαστός, πάμφωτος και εκστασιασμένος. Τίποτε από όλα αυτά, όμως, δεν έγινε!

Αντ’ αυτών, είδαμε τον κύριο Ιβάν Σαββίδη να αγκαλιάζει τους παίκτες του με συγκίνηση εν μέσω φλογών και κατόπιν σοβαρών επεισοδίων, τον Βλάνταν Ιβιτς να πανηγυρίζει και να μη βλέπει ό,τι άλλες φορές, δεκάδες οπαδούς του ΠΑΟΚ, που «επέζησαν» από τις μεσημβρινές πολεμικές επιχειρήσεις, να εισβάλλουν στο αχούρι –που κάποιοι ονόμασαν στάδιο για τις ανάγκες της γραφειοκρατίας –και να πανηγυρίζουν αλλόφρονες για «κάτι», που ουδείς σώφρων κατάλαβε αν «εκλάπη», αν δικαίως κατακτήθηκε ή αν αδίκως υπερεκτιμήθηκε.

Αντί γι’ αυτούς, τους συνήθεις υπόπτους, είδαμε τον Δημήτρη Μελισσανίδη, τον επονομαζόμενο Τίγρη, να βρυχάται και να αγριεύει το μάτι του, περισσότερο κι από τη στιγμή εκείνη που τον καλούσε ο «φίλος και συναγωνιστής» Ιβάν να καθήσει πλάι του, να βρυχάται και να καταγγέλλει ως «στημένο» τον βοηθό διαιτητή.

Τον βοηθό διαιτητή, που είχε την οξύνοια πολικής άρκτου και την όραση αετού της στέπας και είδε το οφσάιντ στο τέρμα που πέτυχε η ΑΕΚ και ορθώς ακύρωσε την επιτυχία, αλλά –θες η κούραση, θες η αγωνία του να τελειώνουμε να πάμε σπίτια μας –απώλεσε τις ικανότητές του στο γκολ του ΠΑΟΚ και έγραψε Ιστορία, ίνα πληρωθή η γραφή της ΕΠΟ: ο τελικός θα μείνει στην Ιστορία! Κι έμεινε!

Κι ενώ κάποιοι σφάδαζαν στα κρεβάτια του νοσοκομείου της Τσετσενίας, του Βόλου συγγνώμη, μετά τις αιματηρές συμπλοκές οπαδών και αστυνομικών, οι Κιτρινόμαυροι αιμορραγούσαν κι αυτοί με τη σειρά τους, μετά τη «σφαγή» εντός αγωνιστικού χώρου.

Η αδικία έχει πάντα το ίδιο πρόσωπο: το απεχθές, το σκοτεινό, το αλαζονικό, το ειρωνικό, το προκλητικό, το πρόσωπο που κυοφορεί τον φανατισμό που με τη σειρά του γεννάει τη βία και τα ακραία οπαδικά φαινόμενα. Η αδικία έχει ένα πρόσωπο, αλλά πολλά ονόματα. Αλλοτε τη λέγαμε Παράγκα, πιο παλιά Βαρδινογιαννισμό και πρόσφατα Εγκληματική Οργάνωση και τώρα Χαλιφάτο. Ουσία; Η ίδια: κάποιοι θα φωνάζουν με απόγνωση και κάποιοι άλλοι θα πανηγυρίζουν με έπαρση. Οι ισχυροί θα χαμογελούν και οι αδύναμοι θα κλαίνε. Ο νόμος της ζούγκλας.