Εδώ και δύο ημέρες σου δίνεται η εντύπωση πως τα ελληνικά κόμματα κάνουν κάστινγκ. Ψάχνουν τη δική τους εκδοχή Μακρόν: εμφανίσιμος, τεχνοκρατικά επαρκής, νέος, αποφασιστικός. Δυστυχώς χάσατε. Οχι επειδή ο Μακρόν είναι ένας τιτάνας της πολιτικής. Ούτε επειδή είναι εντελώς άφθαρτος. Ρωτήστε και τα συνδικάτα της Γαλλίας πόσο τον αγαπούν για τον αντεργατικό νόμο που πέρασε ως υπουργός του Ολάντ και που περιελάμβανε επιτάχυνση διαδικασίας απολύσεων και κατάργηση κυριακάτικης αργίας (σας θυμίζει κάτι;). Χάσατε λοιπόν γιατί, πολύ απλά, η εμφάνιση Μακρόν απαιτεί ένα άλλο πολιτικό σύστημα. Και βέβαια, απαιτεί την κατάρρευση της Νέας Δημοκρατίας. Ή την επαναστατική ανασύνθεση του Κέντρου.

Οσον αφορά το πρώτο: η ΝΔ δεν καταρρέει. Το αντίθετο, αν μάλιστα δεχθούμε ως σοβαρές τις δημοσκοπικές τάσεις που καταγράφονται κάθε εβδομάδα. Βεβαίως δεν είναι το κραταιό κόμμα άλλων εποχών, αλλά και ποιο είναι σήμερα; Η ΝΔ με τον Μητσοτάκη έχει καταφέρει να μετατραπεί στον αντικυβερνητικό πόλο. Οποιος δεν θέλει Τσίπρα αλλά θέλει ευρωζώνη, δηλαδή δημοσιονομική πειθαρχία, θα το ρίξει σε Κυριάκο. Οχι τυχαία, πρώτη φορά ακόμη και το λεγόμενο Ακραίο Κέντρο φαίνεται να συσπειρώνεται γύρω από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Τι γίνεται όμως με τη Δημοκρατική Παράταξη; Σήμερα μοιάζει να μαλώνει εσωτερικά με την αλαζονεία και την αυτοπεποίθηση μεγάλου κόμματος. Την ίδια στιγμή που μόνο ηγεμονικό ρεύμα δεν εκφράζει. Η επαναστατική της ανασύνθεση είναι χαμένη υπόθεση μεταξύ Φώφης και Ανδρουλάκη. Πολύ περισσότερο όταν δεν κατορθώνει να διαμορφώσει πλατφόρμα για τους μεσαίους και τις υποτελείς τάξεις, με τους οποίους παραδοσιακά είχε δεσμούς.

Αρα; Δεν θα δούμε Ελληνα Μακρόν, όπως δεν θα δούμε Ελληνα Τραμπ; Μα και ο Γάλλος Μακρόν είναι μη Μακρόν. Η επιτυχία του, δηλαδή η διεμβόλιση του παλιού κομματικού συστήματος, δεν είναι μια τελική τροποποίηση του γαλλικού τοπίου. Οπως λέει φίλος Ελληνας που διαμένει στο εξωτερικό, η Γαλλία είναι ο πολιτικός προπονητής της Ευρώπης. Το πείραμα Μακρόν φαίνεται να επιτυγχάνει την τριχοτόμηση της κεντρικής πολιτικής σκηνής και να ολοκληρώνει την κατάρρευση των παραδοσιακών δύο πυλώνων. Αλλά άπαξ και το Ακραίο Κέντρο ανοίγει το μπουκάλι με το τζίνι, τίποτα δεν εγγυάται πως θα μπορέσει να το ξανακλείσει.

Τελευταία Νέα