Αναζήτηση
Η γαλλική προεδρική εκλογή ήταν ένα μάθημα. Για πολλούς.
Καταρχήν για την Ευρώπη. Καλώς ή κακώς, δεν υπάρχουν πια εσωτερικά γεγονότα, ούτε επιμέρους εξελίξεις. Μια νίκη της Λεπέν αντιμετωπίστηκε ως απειλή για την Ευρώπη στο σύνολό της.
Και ήταν. Διότι ούτε ακίνδυνοι ούτε διπλανοί λαϊκιστές υπάρχουν –να το ξέρουμε!
Υστερα για την πολιτική. Η επικράτηση του λαϊκισμού δεν αποτελεί φυσική νομοτέλεια επειδή (υποτίθεται) εκπροσωπεί τους «κάτω», τους «πολλούς» και τους «αδικημένους».
Δεν θα ηττηθεί όμως από έναν άλλο περισσότερο ή λιγότερο λαϊκιστή, δεξιότερο ή αριστερότερο, που υιοθετεί τη λογική και την ατζέντα του.
Θα τον νικήσει κάποιος με εντελώς διαφορετική λογική και ατζέντα. Που δεν θα μοιράζει ψεύτικες προσδοκίες για επιδόματα και φιλοδωρήματα, ούτε κατάρες για το «σύστημα».
Στοιχειώδες. Στο ρεπερτόριο του λαϊκισμού, κερδίζει μόνο ο λαϊκισμός. Ο Μελανσόν, ας πούμε, πήρε αμπάριζα τους Σοσιαλιστές ακριβώς επειδή πήγαν να παίξουν στο γήπεδό του.
Τον λαϊκισμό θα νικήσει εκείνος που θα αντιτάξει στον λαϊκό μεσσιανισμό τη γνώση, την αξιοπιστία, την επάρκεια. Που θα εμπνεύσει όχι ενθουσιασμό ή εχθροπάθεια, αλλά ασφάλεια και σταθερότητα.
Και θα καταφέρει να κερδίσει αποδομώντας στον αντίπαλο όχι το ακροδεξιό ή ακροαριστερό προφίλ του, αλλά την αμάθεια και την ασχετοσύνη του.
Επιθετικά. Πειστικά. Ακομπλεξάριστα. Οδηγώντας κάθε επιχείρημα στο ακραίο βάθος του.
Υποθέτω ότι ο Μητσοτάκης κι οι συνεργάτες του θα δουν και θα ξαναδούν το βιντεο της τηλεοπτικής αναμέτρησης Μακρόν – Λεπέν.
Θα τους χρειαστεί. Η αποδόμηση της Λεπέν σε απευθείας μετάδοση ήταν ένα μικρό αριστούργημα.
Το βασικό μάθημα της γαλλικής εκλογής είναι πως τελικά η πολιτική δεν αποτελεί καλλιστεία ιδεολογίας, ούτε άσκηση κοινωνικής μνησικακίας.
Είναι ένα διαγώνισμα για την ορθότερη κι αποτελεσματικότερη διαχείριση του γενικού συμφέροντος και των δημόσιων πραγμάτων. Ενα διαγώνισμα για καλούς μαθητές.
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η θεμελιώδης αδυναμία του λαϊκισμού. Απέναντι στις συγκεκριμένες απαιτήσεις της διαχείρισης, ο λαϊκισμός δραπετεύει υποσχόμενος έναν άλλο κόσμο σε μια άλλη πατρίδα, όπου ο λαός θα ζει εύκολα και δωρεάν.
Και μετά σου στέλνει ο Τσίπρας το εκκαθαριστικό!
Εχω ακούσει την ανόητη θεωρία ότι καλύτερη μέθοδος αντιμετώπισης του λαϊκισμού είναι να κυβερνήσει. Οτι θα τον προσγειώσει η πραγματικότητα.
Η θεωρία αυτή διακινήθηκε μέχρι αηδίας στην Ελλάδα το 2014 κι από ανθρώπους που θεωρούνται σοβαροί.
Τώρα εξομολογούνται το λάθος τους. Διότι ο πραγματικός λογαριασμός του λαϊκισμού δεν είναι το κόστος της αυταπάτης του (που λέει κι ο Πρωθυπουργός) αλλά η ζημιά της διαχείρισής του.
Θα προσέθετα και το πολιτισμικό τραύμα, αλλά άντε να βρεις καλλιγραφία από τη μυλωνού.
