Δύο πολιτικοί πετούσαν στα σύννεφα την Κυριακή το βράδυ. Ο ένας ήταν ο θριαμβευτής των γαλλικών εκλογών. Η άλλη ήταν η γερμανίδα καγκελάριος, που όχι μόνο είχε σημειώσει μια ανέλπιστα μεγάλη νίκη στο Σλέσβιχ-Χόλσταϊν, σταματώντας τον «τυφώνα Σουλτς», αλλά είχε απαλλαγεί και από έναν εφιάλτη που τη βασάνιζε για μήνες: να βρεθεί στο άλλο άκρο του γαλλογερμανικού άξονα μια ακροδεξιά πολιτικός, με διακηρυγμένο στόχο τη διάλυση της Ευρώπης.
Η Ανγκελα Μέρκελ θα είναι υποψήφια τον Σεπτέμβριο για μια τέταρτη θητεία. Και ξέρει ότι η δική της επιτυχία, αν όχι η ίδια η πολιτική της επιβίωση, είναι άμεσα συνδεδεμένη με την τύχη των μεταρρυθμίσεων που θα προωθήσει ο Εμανουέλ Μακρόν. Η καγκελάριος, όπως και όλη η ευρωπαϊκή ελίτ, δείχνουν να καταλαβαίνουν ότι πρέπει να λάβουν μέριμνα για τους χαμένους της παγκοσμιοποίησης, που έχουν στραφεί στους λαϊκιστές. Οπως είπε ο νεοεκλεγείς γάλλος πρόεδρος, «θα εργαστώ ώστε όσοι ψήφισαν τη Λεπέν να μην την ξαναψηφίσουν».
Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του Ρόιτερ στο Βερολίνο, στον κόσμο του Μακρόν υπάρχουν τρεις σχολές για την αντιμετώπιση της Γερμανίας: οι επιθετικοί, οι φιλικοί αλλά αποφασιστικοί, κι εκείνοι που απλώς θέλουν να ακολουθούν. Ο πρόεδρος φέρεται να ανήκει στο μεσαίο στρατόπεδο. Αλλά η στάση του θα εξαρτηθεί από την υποδοχή που θα έχει το «New Deal» του στο Βερολίνο.
Η κρατούσα άποψη στη γερμανική κυβέρνηση –και αυτό δεν αφορά μόνο τους χριστιανοδημοκράτες –είναι ότι η περαιτέρω ενοποίηση της Ευρώπης δεν ωφελεί παρά τους ευρωσκεπτικιστές. Επίσης, κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν συμφωνεί να τεθούν στη διάθεση της Ευρώπης περισσότερα χρήματα γερμανών φορολογουμένων. Οι θέσεις αυτές δεν πρόκειται να αλλάξουν πριν από τις εκλογές. Μια θριαμβεύτρια Μέρκελ, όμως, θα μπορούσε να αναθεωρήσει τη στάση της. Ιδιαίτερα αν το αντιευρωπαϊκό ΑfD ήταν αποδυναμωμένο. Και οι σοσιαλδημοκράτες έθεταν ως όρο για τη συνέχιση της συγκυβέρνησης να αναλάβουν αυτοί το υπουργείο Οικονομικών, και όχι ο Σόιμπλε…
Στη συνάντησή τους τον περασμένο Μάρτιο στο Βερολίνο, η καγκελάριος και ο ενθουσιώδης υποψήφιος συζήτησαν μάλλον εύκολα θέματα, όπως η ανάγκη συνεργασίας των δύο χωρών στους τομείς της άμυνας, της ασφάλειας και της μετανάστευσης. Στην πραγματικότητα, η σχέση τους θα δοκιμαστεί όταν ο Μακρόν παρουσιάσει την ιδέα του για έναν κοινό προϋπολογισμό της ευρωζώνης, που θα χρηματοδοτείται από δανεισμό και φορολογικά έσοδα, θα χρηματοδοτεί επενδυτικά προγράμματα και θα στηρίζει χώρες που πλήττονται από την κρίση.
Η Μέρκελ θα κληθεί τότε να κάνει την υπέρβαση. Χθες δεσμεύτηκε να βοηθήσει τον νέο πρόεδρο στη μάχη του κατά της ανεργίας. Δεν είναι αρκετό. Οπως δεν είναι αρκετή η ανάπτυξη για τη σωτηρία της ευρωζώνης. Γιατί η Γαλλία μάς διδάσκει ότι μπορεί να νικά η δημοκρατία, μπορεί να αντιστέκεται η ελευθερία, αλλά περιμένουν στη σειρά η ισότητα και η αδελφοσύνη.
