Η πολιτική ζωή είναι γεμάτη παράδοξα. Ο άνθρωπος, ας πούμε, που κάτω από το όνομα της Ελιάς ένωσε την πιο κατακερματισμένη Κεντροαριστερά του πλανήτη, την ιταλική, δεν ήταν ένας πολιτικός με χάρισμα και ηγετικά χαρακτηριστικά, αλλά ένας μάλλον άχρωμος καθηγητής: ο Ρομάνο Πρόντι. Προηγουμένως, οι ιταλοί Σοσιαλιστές έζησαν τη δική τους, βίαιη πασοκοποίηση μέχρι τελικής εξαφανίσεως. Ενώ οι κληρονόμοι του ευρωκομουνισμού αρνήθηκαν να πάνε κόντρα στη ροή της εξέλιξης στο όνομα μιας μεσσιανικής ιδεολογίας. Διαλύθηκαν με δάκρυα στα μάτια, αλλά ησύχως και εντίμως.
Το γεγονός ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία ή φάρσα σημαίνει πως δεν αντιγράφεται με καρμπόν. Οι γάλλοι Σοσιαλιστές ζουν σήμερα τη δική τους βίαιη πασοκοποίηση και, αν πιστέψει κανείς τον Μανουέλ Βαλς, η πτώση δεν θα φρενάρει κάπου στο 5%, όπως συνέβη με το αυθεντικό ΠΑΣΟΚ, αλλά θα συνοδευτεί από πιστοποιητικό θανάτου. Κάπου εδώ όμως σταματούν οι ομοιότητες. Γιατί ο άνθρωπος που επιχειρεί τώρα να συγκεντρώσει την καθόλου νεκρή κεντροαριστερή μάζα κάτω από την ίδια μαρκίζα είναι ένας χαρισματικός πολιτικός με στόφα ηγέτη: ο Εμανουέλ Μακρόν.
Το συμπέρασμα είναι ότι η φύση απεχθάνεται το σοσιαλδημοκρατικό κενό –υπό την προϋπόθεση όμως ότι υπάρχει μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική παράδοση, όπως συμβαίνει στην Ιταλία ή τη Γαλλία. Αλλά όχι και στην Ελλάδα όπου η σοσιαλδημοκρατία θεωρούνταν από μεγάλο μέρος της πληθυντικής Αριστεράς περίπου η γκέι εκδοχή του ορίτζιναλ σοσιαλισμού, μια δυτική διαστροφή της σοσιαλιστικής ορθοδοξίας. Είναι κάτι που εξηγεί εκείνη την παλιά οικειότητα με την τζαμαχιρία του Μουαμάρ Καντάφι, αλλά και τη σημερινή με τον περονισμό της Κριστίνα Κίρσνερ. Πώς το ‘πε όχι ο γάλλος πρόεδρος, αλλά ο έλληνας Πρωθυπουργός; Είναι θέμα «μενταλιτέ».