Μέχρι πότε κάποιος είναι νέος; Στο ερώτημα αυτό η χώρα μας δίνει, συνήθως, μια απάντηση που δεν έχει ταβάνι… Κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με την ανάληψη θέσεων πάσης φύσεως εξουσίας, η ηλικία του νέου αγγίζει σχεδόν τα πρώτα… -ήντα.
Η εκλογή του 40χρονου Εμανουέλ Μακρόν στη γαλλική προεδρία σχολιάστηκε ηλικιακά καθώς είναι, σχεδόν, ο νεότερος που αναλαμβάνει αυτή τη θέση και ένας από τους νεότερους αρχηγούς κρατών σε όλο τον κόσμο. Ουδείς σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την ηλικία του ως ελάττωμα, ως αρνητικό, ως χαρακτηριστικό άμυαλου ή ανώριμου ανδρός. Και πολύ περισσότερο ουδείς διανοήθηκε να τον χαρακτηρίσει «παιδάκι» ή απλώς «παιδί», ούτε βέβαια «νεολαίο».
Αντιθέτως στην Ελλάδα, με τις ηλικίες να πανικοβάλλουν γενικώς και από όλες τις μεριές τους ανθρώπους, η πολιτική κρατά τα σκήπτρα: τρανταχτό το παράδειγμα στο ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Συμπαράταξη, όπου οι όποιες πολιτικές διαφοροποιήσεις βρίσκουν εμπόδια λόγω ηλικίας, προτού η κουβέντα φτάσει στα πολιτικά κριτήρια. Με τον τρόπο αυτόν αντιμετωπίζονται πάσης φύσεως πολιτικοί, κι ας έχουν πίσω τους τέσσερις, πέντε ή και περισσότερες επιτυχημένες εκλογικές αναμετρήσεις, ως βουλευτές, ως ευρωβουλευτές, ακόμα και ως υπουργοί. Για τους έχοντες και κατέχοντες παραμένουν παιδιά ή, ακόμα καλύτερα, παιδάκια που θα έπρεπε να παίζουν με τα κουβαδάκια τους στην παιδική χαρά, άντε και στην παραλία…
Δείγμα ανασφάλειας και εξάρτησης, δείγμα αγωνίας για τη διατήρηση της εξουσίας, η επέκταση των ηλικιακών ορίων των ελλήνων πολιτικών είναι σοκαριστική: εξίσου νέοι θεωρούνται κι εκείνοι που είναι 25, και οι άλλοι στα 35, και κάποιοι στα 40. Ας το ξεπεράσουμε αυτό. Αλλιώς ας γενικεύσουμε το κριτήριο κι ας ισχύσει για όλους, και κυρίως για τις γυναίκες που τόσο πολύ τους ταλαιπωρεί το θέμα.
Κακά τα ψέματα: επειδή δεν μπορεί να είμαστε διαρκώς νέοι από τη φύση, ας μη γινόμαστε νέοι από άποψη, όταν αυτό συμφέρει…
Τελευταία Νέα