Αναζήτηση
Ξεκίνησα να γράφω γιατί είχα μεγάλη περιέργεια να ζήσω κι άλλες ζωές, να αποκτήσω εμπειρίες που δεν θα προλάβαινα ποτέ να αποκτήσω στ’ αλήθεια, να εξερευνήσω τον κόσμο και την ανθρώπινη ψυχή και μαζί να μάθω σε βάθος τον εαυτό μου. Γεννήθηκα μάλλον μ’ αυτή τη διαστροφή που ευτυχώς με γλίτωσε από πολλές ώρες ψυχανάλυσης.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα ήταν δεν θυμάμαι αν ήταν το πρώτο που διάβασα, σίγουρα όμως ήταν το πρώτο που με συγκίνησε μέχρι δακρύων. Ήταν το « Συννεφιάζει» του Μενέλαου Λουντέμη. Ήταν η περίοδος της μεταπολίτευσης και τότε όλοι λίγο πολύ περνούσαμε τη «λουντεμική» μας περίοδο.
Θυμάμαι ότι αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν πως έφτιαχνα στο νου μου ολόκληρα σκηνικά για ό,τι διάβαζα, ταυτιζόμουν με τους ήρωες τόσο που πίστευα πως η ζωή μου ήταν κομμάτι της δράσης. Γενικά «ζούσα» την κάθε ιστορία που διάβαζα με όλες τις αισθήσεις μου.
Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μου βιβλίο ένοιωσα χαρά ασφαλώς αλλά και ένα μικρό κενό στο στομάχι, όπως αισθάνεσαι όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά. Άρχισα να ανησυχώ για το αν θα κατάφερνα να επικοινωνήσω μέσω του βιβλίου με τους αναγνώστες, μια ανησυχία που ακόμα με κατατρέχει αμέσως μετά την έκδοση κάθε νέου βιβλίου.
Αν δεν ήμουν συγγραφέας, μάλλον θα ήμουν … στ’ αλήθεια δεν μπορώ να βρω με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσα να εκφράσω τα συναισθήματα και τις ιδέες μου για τον κόσμο. Ίσως να έγραφα ποίηση ή ίσως να έκανα κάτι δημιουργικό με τα χέρια μου. Καταγίνομαι έτσι κι αλλιώς με διάφορα πράγματα και αγαπώ ό,τι με βοηθά να έρχομαι σε επαφή με το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού μου.
Μια συμβουλή που θυμάμαι από τον δάσκαλό μου τον κ. Θεόδωρο Γιαννακούρα είναι να μην συγκρίνομαι με κανέναν, μονάχα με τον εαυτό μου. Αυτός είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος που οδηγεί κάποιον στην πρόοδο.
Όταν γράφω νοιώθω πως ίπταμαι πάνω από τον παρόντα χώρο και τον παρόντα χρόνο, πως ταξιδεύω ελεύθερη πάνω από τοπία μαγικά. Όσο απολαυστικό κι αν είναι το ταξίδι, νιώθω πάντα το φόβο του κενού κάτω από τα πόδια μου, καθώς κάθε τρεις φράσεις αναρωτιέμαι αν είμαι στο σωστό δρόμο για να φτάσω στο τέλος της διαδρομής.
Το βιβλίο που πάντα επιστρέφω σε αυτό είναι η Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη. Λειτουργεί σαν ένα είδος Βίβλου για μένα. Εκεί είναι γραμμένες όλες οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα ’θελα να κάνω για τη ζωή και τον κόσμο. Διαβάζοντας το ξανά και ξανά, ρουφώ το νέκταρ των φράσεων, για να χορτάσω λέξεις και νοήματα που αγγίζουν το κέντρο της δικής μου ύπαρξης. Νομίζω πως λειτουργεί σε μένα σαν ένα είδος ψυχικού ερείσματος και κλειδί για να ανοίγουν και τα δικά μου συγγραφικά κανάλια.
Ονειρεύομαι να κατοικήσω κάποτε σε ένα μικρό ελληνικό νησί, να ζω μονάχα γράφοντας όσο ακούω τη θάλασσα να υπογραμμίζει με τον ήχο της τις λέξεις μου. Με έχει κουράσει η πόλη και οι πολλές υποχρεώσεις. Ζω με πολλούς ανθρώπους γύρω μου και ίσως έχω κουραστεί από «την πολλή συνάφεια του κόσμου» που θα έλεγε και ποιητής μας Κ. Καβάφης.
Info
• Η Σοφία Δημοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, η καταγωγή της όμως είναι από τα Λουσικά, ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πάτρα.
• Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό πόλεων και κτιρίων.
• Εργάστηκε στο Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. συμμετέχοντας στην αποκατάσταση διατηρητέων κτιρίων, ενώ πια διατηρεί δικό της γραφείο μελετών και κατασκευών.
• Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής κι έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα:
« Lapis lazuli, η πέτρα που λείπει», εκδ. ΙΩΛΚΟΣ (2012),
« Άλμα θα πει ψυχή», εκδ. ΩΚΕΑΝΟΣ (2013),
« Σε σωστή ώρα νυχτώνει», εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ(2014)
«Η ζωή απέναντι», εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (2016)
• Έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά (Μύρτιλλο) και ηλεκτρονικoύς ιστότοπους με θέμα τα βιβλία (diastixo.gr ,fractal.gr)
• Στον ιστότοπο www.sophiadimopoulou.gr, μπορεί κανείς να διαβάσει κείμενα, ποιήματα και αποσπάσματα από τα βιβλία της.
