Πολλές φορές, όλο και πιο πολλές καθώς αθροίζονται οι μέρες και οι μήνες που το πηδάλιο της χώρας βρίσκεται στα χέρια της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έχω την εντύπωση ότι τα μέλη της έχουν περάσει από ένα είδος ομαδικής ψυχοθεραπείας. Πρώτα απ’ όλα είναι η κυβερνητική κασέτα. Τα λόγια που επαναλαμβάνονται με ακρίβεια άνω τελείας, ως κομματική προσευχή, αλλά ακόμη και ο χρωματισμός, η ένταση της φωνής, οι εξάρσεις, τα αποσιωποιητικά στις ίδιες στροφές του λόγου. Πέραν τούτου όμως είναι, κυρίως, αυτή η πανομοιότυπη και πολύ εύθραυστη σχέση που έχουν με την αλήθεια. Την οποία βλέπουν εντελώς επιλεκτικά και πάντα με το ίδιο σύστημα επιλογής. Και επειδή παρακολουθώ και κάποια σοβαρά πρόσωπα (ας παραδεχθούμε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και τέτοια) που επιμένουν να κρατούν τα μάτια τους ερμητικά κλειστά μπροστά στην αυταπόδεικτη διάψευση των όσων λένε, ενίοτε παρασύρομαι και σκέφτομαι ότι δεν έχουν συνείδηση πως λένε ψέματα. Αλλά δεν είναι έτσι.
Το έχει πει ο Νίτσε και δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω. Ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά η πεποίθηση. Το ψέμα αφήνει στο βάθος και μια πόρτα ανοιχτή στην αλήθεια, μια υποψία φιλότιμου που μπορεί να αφυπνίσει, κάποια στιγμή, τον ψεύτη. Η πεποίθηση όμως είναι αδιαπραγμάτευτη. Μπετόν αρμέ. Και όταν γίνεται κομματική γραμμή, μετατρέπεται σε φερετζέ του ψέματος. Ο βουλευτής που πριν από τρία χρόνια έσκουζε στα τηλεπαράθυρα για τους φτωχούς που πεθαίνουν από τα μαγκάλια και μεθαύριο θα ψηφίσει αεράτος την περικοπή του επιδόματος θέρμανσης, το ξέρει καλά.
