Παράξενα πράγματα. Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με τους χειρότερους εφιάλτες της. Χωρίς πολιτικό κεφάλαιο, χωρίς προοπτική ανάκαμψης και με μια αδιανόητη συμφωνία στα χέρια την οποία αδυνατεί να υπερασπιστεί.
Αλλά εκείνη που ψάχνεται είναι η αντιπολίτευση!
Ακούω διάφορους σχεδόν να στενοχωριούνται που τα πράγματα πάνε τόσο άσχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προσποιούνται μεταξύ τους ότι κάτι συνέβη που «άλλαξε το σκηνικό». Κι εισηγούνται ό,τι ανοησία μπορεί να βάλει το ταραγμένο μυαλό ενός ταραγμένου ανθρώπου.
«Να ψηφίσουμε τα αντίμετρα!» –δηλαδή να συμπράξουν στην εξαπάτηση…
«Να ρίξουμε τους τόνους!» –προφανώς δεν μπορούν να κοιμηθούν στο Μαξίμου από τις φωνές…
«Να μη ζητάμε εκλογές!» –ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι εκλογές ζητάς όταν κρίνεις ότι η κυβέρνηση κάνει ζημιά και πρέπει να φύγει, όχι επειδή είναι στο χέρι σου να τις επιβάλεις…
«Να ολοκληρώσει η κυβέρνηση την τετραετία και μετά να κριθεί!» –ούτε οι συριζαίοι δεν τα λένε πλέον αυτά…
«Να βρει άλλο αφήγημα ο Μητσοτάκης!» –μπορεί να δοκιμάσει τα «Τρία γουρουνάκια»…
Κι άλλα συναφή. Η ουσία είναι μια: για λόγους εθνικής ευθύνης, μη βαράτε τους πεσμένους.
Δεν ξέρω αν το αίτημα εμπεριέχει μόνο ευθύνη ή και υστεροβουλία. Υποψιάζομαι ότι πολλοί βρήκαν άκρες με το «σύστημα ΣΥΡΙΖΑ» και δεν θέλουν να ξεβολευτούν.
Το βέβαιο είναι ότι έχουν χάσει κεφάλαια. Και κολλημένοι στους τακτισμούς, δεν βλέπουν τη στρατηγική εικόνα.
Η οποία δεν έχει να κάνει με τον νικητή των εκλογών. Θα τις κερδίσει η ΝΔ όποτε γίνουν.
Εχει να κάνει με ένα απλό ερώτημα: πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές να παραμείνει στο παιχνίδι;
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι ευλόγως καταφατική. Γι’ αυτό επιχείρησε το κόλπο με την απλή αναλογική. Γι’ αυτό και δίνει τη μάχη μιας «ισχυρής δεύτερης θέσης».
Η απάντηση της Κεντροαριστεράς είναι καταφανώς αρνητική. Είναι ίσως το μόνο σημείο στο οποίο συμφωνούν όλες οι εκδοχές της, ακόμη κι αν δεν συμπίπτουν πάντα στο πώς θα το επιτύχουν.
Η απάντηση της ΝΔ είναι επίσης αρνητική. Αυτονόητο, θα μου πείτε.
Και όμως! Υπάρχουν κάποιοι στην Κεντροδεξιά που θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διευκολυνθεί διότι (τους) συμφέρει.
Αφενός για να περιορίζει μετά τις εκλογές τα περιθώρια της δικής τους κυβέρνησης –κοινώς να μην έχει ελεύθερα τα χέρια του ο Μητσοτάκης.
Αφετέρου για να παίζουν οι ίδιοι κάποιο ρόλο «διαμεσολαβητή» στο όνομα (ναι, το μαντέψατε..) της εθνικής ευθύνης –το όνειρο της «παράγκας»….
Ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε, αλλά οι ενδιαφερόμενοι καταγράφονται κάθε μέρα στον Τύπο.
Και τα γραπτά μένουν. Ευτυχώς!
