Αφού η ελληνική κοινωνία ξεκατινιάστηκε δεόντως με την έλευση της κρίσης, αφού πέρασε την υστερική της κορύφωση (ή, μάλλον το στερητικό της σύνδρομο) με τους «Αγανακτισμένους», έφερε στην εξουσία μια κυβέρνηση που ισχυριζόταν ότι (1) εμπνέεται από μια άλλη ιδεολογία, εκείνη της «Αριστεράς», (2) έχει μαγικές λύσεις στο τσεπάκι της και (3) διαθέτει «ηθικό πλεονέκτημα» καθώς οι «άλλοι», οι προηγούμενοι, ήταν διεφθαρμένοι, διαπλεκόμενοι, με λίγα λόγια κακοί άνθρωποι.
Σήμερα, μετά την υπογραφή ενός ακόμη Μνημονίου μέτρων ή, σύμφωνα με τον Σόιμπλε, «συνεννόησης», τα οποία υπερβαίνουν οτιδήποτε τόλμησαν ποτέ να συμφωνήσουν οι «άλλοι», οι προηγούμενοι, τι άραγε μένει από όλο τον μύθο που συντάραξε την ελληνική κοινωνία τα τελευταία επτά χρόνια;
Η άλλη ιδεολογία, αυτή της «Αριστεράς» αποδείχθηκε κενή λέξη, αφού όλοι οι σχεδιασμοί και η κυβερνητική εμπειρία των τελευταίων δύο χρόνων βαδίζουν στην πεπατημένη. Ξένες επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, ευρωπαϊκή βοήθεια, ΕΣΠΑ, με λίγα λόγια όλη η αναγκαστικά καθιερωμένη οικονομική τάξη πραγμάτων που κάνει τους τροχούς της ζωής να κυλούν σε όλο τον δυτικό κόσμο. Θα μπορούσε μάλιστα να δώσει κανείς στη σημερινή κυβέρνηση καλύτερους βαθμούς αποφασιστικότητας, σε σχέση με τους «προηγούμενους». Πολλοί ευρωπαίοι πολιτικοί το κάνουν. Σαν φύλλο συκής μιας άλλης πολιτικής απομένουν η υπερφορολόγηση και μερικά μέτρα αναδιανομής, όχι πάντοτε υπέρ των ασθενεστέρων, που όλα θίγουν και εμποδίζουν την οικονομική ανάκαμψη της χώρας. Και τέλος πάντων ποιας «Αριστεράς», όταν συγκυβερνά με την περιθωριακή ακροδεξιά, τους ΑΝΕΛ;
Για τα επιχειρήματα περί μαγικών λύσεων, περί εκβιασμού των ξένων να «μας παρακαλάνε να μας δανείσουν», δεν χρειάζεται κανείς να πει τίποτε. Εχει δώσει την ετυμηγορία της, εκκωφαντικά, η σκληρή πραγματικότητα.
Τι έχει μείνει από τον «ιδρυτικό μύθο» της σημερινής εξουσίας; Μα, μόνο πια το «ηθικό πλεονέκτημα», στο οποίο όλο και περισσότερο επενδύει προκειμένου να μας πείσει ότι αυτοί είναι «καλύτεροι άνθρωποι».
Το επιχείρημα αυτό, ότι δηλαδή οι «αριστεροί» είναι καλύτεροι άνθρωποι, είναι παλιό. Είναι ουσιαστικό στοιχείο της αριστερής μυθολογίας, αφού υποτίθεται ότι κάποιος που ενδιαφέρεται να βελτιώσει τη ζωή των άλλων, όποιος δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα στο συλλογικό παρά στο ατομικό συμφέρον –δεν μπορεί –είναι καλύτερος άνθρωπος ή μάλλον πιο χρήσιμος στην ιστορική εξέλιξη.
Ακόμα και αν καίει (κυριολεκτικά) άλλους ανθρώπους.
Στον μύθο αυτό έχει απαντήσει τόσο η ψυχολογία όσο και η ιστορική εμπειρία. Αλλά κυρίως έχει απαντήσει η ζωή, που λέει ότι η εξουσία διαφθείρει τους πάντες και όσο πιο μεγάλη η εξουσία τόσο μεγαλύτερη η διαφθορά. Οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, είναι βαθιά ιδιοτελή όντα. Η μόνη άμυνα έναντι των παθογενειών τους είναι αποτελεσματικοί θεσμοί ελέγχων και αντίβαρων. Και εκεί, όχι μόνο δεν βλέπουμε πρόοδο, έχουμε συνεχή υποχώρηση.
Πόσο δηλαδή διαφορετικοί είναι οι σημερινοί από τους προηγούμενους, αν κριτήριο είναι η διαπλοκή με τα οικονομικά συμφέροντα; Τα φαινόμενα Καλογρίτσα και Σαββίδη είναι μάρτυρες ότι σχεδόν τίποτα δεν αλλάζει. Οσο για φαινόμενα πλουτισμού, μη στενοχωριέστε, έχετε λίγη υπομονή.
Και ο Ακης, το 1981, ισχυριζόταν ότι διέθετε «ηθικό πλεονέκτημα».
Ο Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης είναι επιχειρηματίας
