Λίγο πριν από το μεγάλο άλμα προς την Κίνα ο Πρωθυπουργός επέλεξε την κάθοδο προς τον λαό. Και πρέπει να ένιωσε άνετα στον φυσικό χώρο της αέναης προεκλογικής περιόδου. Είναι ο χώρος όπου μπορείς να υποσχεθείς τρεις χιλιάδες θέσεις στον τομέα της Υγείας, όταν οι ελάχιστες ανάγκες ξεκινούν από τις 5.000 (ή τις 6.100, σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Παύλο Πολάκη). Ο χώρος όπου εκτινάσσεις τις προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών στις 21.000 –για να τις ψαλιδίσει κατά το ήμισυ ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου. Στο ίδιο σκηνικό χωράνε η 14χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, η μείωση μαθητών στις τάξεις, το Ολοήμερο Σχολείο και η κατάργηση των εισαγωγικών στα πανεπιστήμια.
Με τον τρόπο αυτό ο Πρωθυπουργός επιστρέφει στην «αθώα» εποχή της συριζαϊκής αντιπολίτευσης. Μπορεί να υπόσχεται ως κυβέρνηση όσα αφειδώς έταζε ως κόμμα του 4%. Τότε, την εποχή της μη κυβερνητικής αθωότητας. Με τις εξαγγελίες ο Αλέξης Τσίπρας τοποθετεί τον εαυτό του στην άχρονη επικράτεια πέραν του Μνημονίου. Τσαλακώνοντας τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς που προκύπτουν από τη συμφωνία που μόλις υπεγράφη, ο περιοδεύων Πρωθυπουργός επιστρέφει στη λογική των πελατειακών υποχρεώσεων. Εξού και η εξαγγελία Γαβρόγλου για συμμετοχή των φοιτητικών παρατάξεων στις διοικήσεις των πανεπιστημίων. Εξού και το δώρο προς τις οικογένειες και τους μαθητές για είσοδο στα ΑΕΙ μόνο με τον βαθμό του λυκείου. Αλήθεια, κανείς δεν σκέφτηκε, ειδικά γι’ αυτή την τελευταία υπόσχεση, ότι το ενιαίο σύστημα βαθμολόγησης (οι εισαγωγικές, χονδρικά) υπάρχει για να ακυρώνει ακριβώς τα διαφορετικά συστήματα από σχολείο σε σχολείο;
Η κατάργηση της αξιολόγησης δεν είναι προοδευτική, παρά μόνο όταν συνδυάζεται με το σύστημα της επόμενης ημέρας. Και γι’ αυτό ο Πρωθυπουργός δεν είχε να υποσχεθεί ούτε κεραία. Επιστρέφει μονίμως στο παρελθόν του ΣΥΡΙΖΑ σε μια προσπάθεια να εξασφαλίσει το μέλλον του και να μουδιάσει τους μνημονιακούς φόβους του παρόντος. Στην παραδοσιακή ψυχανάλυση λέγεται καθήλωση.
Τελευταία Νέα