Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω. Στην Ευρώπη ο λαϊκισμός αναχαιτίζεται και στην πρώτη γραμμή της αναχαίτισης βρίσκεται ο κεντρώος χώρος.
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ ζουν τις χειρότερες στιγμές τους.
Κανονικά λοιπόν το ΠΑΣΟΚ και ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς θα έπρεπε να πανηγυρίζουν.
Βρήκαν στον δρόμο τους μια ανέλπιστη ευκαιρία να ξαναμπούν στο παιχνίδι. Αλλά αντί να μπουν στο παιχνίδι, τσακώνονται.
Δεν θα επιμερίσω ευθύνες, δεν με ενδιαφέρει. Θα σημειώσω απλώς ότι έχουν (όλοι μαζί) την ευθύνη να μην αφήσουν την ευκαιρία να χαθεί.
Για δύο ουσιαστικούς λόγους που αφορούν τη χώρα και όχι μόνο τους ίδιους.
Πρώτον, επειδή η ύπαρξη μιας ισχυρής κεντρώας δύναμης φέρνει μετριοπάθεια και ισορροπία στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Δεύτερον, επειδή μια ιστορική παράταξη είναι υποχρεωμένη να ανανεώνεται και να ανασυνθέτει διαρκώς τη φυσιογνωμία της για να πρωταγωνιστεί.
Ο Ρέντσι εξηγεί ρεαλιστικά πως «κερδίζει πλέον όποιος ανανεωθεί και είναι στο Κέντρο».
Ο δρόμος είναι μακρύς αφότου, τη δεκαετία του ’20, ο Ελευθέριος Βενιζέλος διαμόρφωσε τη Δημοκρατική Παράταξη.
Εκτοτε σταδιοδρόμησε με διάφορα κόμματα, με διάφορα σχήματα και με διάφορα πρόσωπα από τους Βενιζέλους, τον Παπαναστασίου, τον Σοφούλη και τον Πλαστήρα έως τους Παπανδρέου και τον Σημίτη –για να αναφερθώ μόνο σε όσους έγιναν Πρωθυπουργοί.
Αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση των σημερινών να παραμερίσουν ό,τι τους χωρίζει (και δεν τους χωρίζουν πολλά) ώστε να διεκδικήσουν την ευκαιρία που έχουν.
Διότι η θεωρία του «μικρού, δικού μας ΠΑΣΟΚ» δεν είναι μόνο προσβλητική για τους οπαδούς και την ιστορία της παράταξης.
Είναι και πολιτικά ανόητη.
Στην πολιτική το «μικρό» δεν επιβιώνει. Ή λοιπόν θα οδηγήσουν την παράταξη στα ιστορικά της μέτρα. Ή θα καταλήξουν τσόντες.
Στη πορεία αυτή, η πολιτική αυτονομία, ο ευρωπαϊκός και μεταρρυθμιστικός προσανατολισμός δεν είναι ζητούμενα. Είναι τα δεδομένα που διαμορφώνουν την παράταξη από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Αλλά αυτονομία δεν σημαίνει ισαπόσταση. Οι αποστάσεις προσδιορίζονται πάντα από τα επίδικα και τις συνθήκες.
Η δημοκρατική παράταξη συντάχθηκε με τη Δεξιά για να επικρατήσει η αστική δημοκρατία στον Εμφύλιο.
Η δημοκρατική παράταξη συντάχθηκε με την Αριστερά για να πολεμήσει το δεξιό μετεμφυλιακό κράτος.
Σήμερα, εδώ αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, το δίπολο Δεξιά – Αριστερά έχει εξαντληθεί καταφανώς.
Εκ των πραγμάτων, η Κεντροαριστερά συντάσσεται πλέον παντού με τις δυνάμεις που στο όνομα της δημοκρατίας αντιμάχονται τον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό.
Αλλη επιλογή ευθύνης δεν υπάρχει. Θέλει απλώς λίγη προσωπική γενναιοδωρία για να την αναλάβουν.
Α, και λίγο μυαλό!
Τελευταία Νέα