Ηταν αρχές της κρίσης όταν ένα νέο μικρό κόμμα εμφανίστηκε με τη λεοντή του άφθαρτου και της μάχης κατά του παλιού. Τα ΜΜΕ έδωσαν βήμα στον σχηματισμό. Νέοι άνθρωποι πήγαν κοντά, ο επικεφαλής του άγνωστος, αλλά αυτοπροσδιορισμένος ως άνθρωπος της αγοράς, δεν είχε διακριτή γραμμή. Μόνον αναπαρήγε τις τότε αγαπημένες λέξεις και όρους όπως «μεταρρυθμίσεις», «αξιοκρατία» και άλλες που είχαν αρχίσει να μπαίνουν στο λεξικό των ημερών. Το μόνο καθαρό από την αρχή ήταν η προσήλωση στην Ευρώπη και η αποστροφή στην παλιά διαίρεση Αριστεράς – Δεξιάς. Οσο η κρίση βάθαινε ο επικεφαλής ξεδίπλωνε τη σκέψη του, άρχισε να μιλά θαρρετά με νεοφιλελεύθερες θέσεις. Καλά έκανε, δικαίωμά του, η μάχη στην επικράτεια των ιδεών τα χωρά όλα εκτός του ναζισμού. Ακόμη και γραφικές παραπομπές στη Θάτσερ, στο αόρατο χέρι της αγοράς και σε γενικόλογες διακηρύξεις για δυνάμεις που θα δημιουργούσαν ξανά ή θα επανεκκινούσαν τη χώρα, μακριά από το καυσαέριο των παλιών κομμάτων.

Η νίκη ΣΥΡΙΖΑ επέτεινε τις αντιθέσεις. Λογικό. Η για χρόνια στη γωνία Αριστερά –ή μια εκδοχή της –έπιανε το πηδάλιο. Οχι σε μια κανονική στιγμή για τη χώρα. Αλλά ο κόσμος πάντα στρεφόταν στην Αριστερά στα δύσκολα. Ετσι δεν είναι; Το σπιράλ της διαπραγμάτευσης και οι αναταράξεις του πρώτου επταμήνου του 2015 υποχρέωσαν όλες τις πολιτικές δυνάμεις να τοποθετηθούν.

Το προαναφερθέν κόμμα, πάντα εκτός Βουλής, δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Με τη διαφορά πως είχε ήδη καταγραφεί στον νεοφιλελεύθερο χώρο και είχε αρχίσει θαρρετά να μιλάει όλο και πιο άγρια. Για την ακρίβεια, δεν μιλούσε το κόμμα, αλλά απλώς και μόνον ο επικεφαλής του που όσο μαθαίναμε περισσότερα γι’ αυτόν δεν ήταν δα και κάνας πετυχημένος. Πρόλαβε βέβαια να εκλεγεί περιφερειακός σύμβουλος σε σύμπραξη με διάφορα νεοφιλελεύθερα ναυάγια. Αν και η παρουσία του περιοριζόταν στα κοινωνικά δίκτυα. Την περίοδο του δημοψηφίσματος μάλιστα πρότεινε εισβολή στου Μαξίμου. Την περίοδο μετά επιδόθηκε σε έναν άγριο αντιαριστερό λόγο με ολίγη από αριστεία. Την Πέμπτη το απόγευμα εντός Περιφερειακού Συμβουλίου και βάσει πολλών μαρτυριών φέρεται πως χειροδίκησε κατά γυναίκας περιφερειακού συμβούλου του ΚΚΕ και έσκισε αφίσες που καλούσαν στην απεργία της 17ης Μαΐου. Ο ίδιος λίγο μετά σε συνέντευξη χαρακτήρισε το ΚΚΕ εγκληματική οργάνωση. Δίδαγμα: ο παρωχημένος αντικομμουνιστικός λόγος του ’50 συχνά φοράει τη λεοντή του νέου. Και η πολιτική παραμένει μια σοβαρή υπόθεση για να την αφήνουμε στα χέρια μαινόμενων ιδεοληπτικών.

Τελευταία Νέα