Την ώρα που η χώρα μπαίνει σε φάση νέων εσωτερικών τριβών και διχαστικών οξύνσεων, εμφανίζονται απειλητικά νέφη σε όλη την εθνική περίμετρο. Και το χειρότερο: Δεν φαίνεται να υπάρχουν υπολογίσιμες ελπίδες αναστροφής των εξελίξεων. Αντίθετα οι ενδείξεις προδιαγράφουν δυναμικές επιδεινώσεων. Με ενδεχομένως μοιραίες συνέπειες. Με τη μορφή γεωπολιτικών τετελεσμένων εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας. Τετελεσμένων που αποτελούν ήδη επίσημο εθνικιστικό αφήγημα των γειτόνων.

Αυτό λοιπόν που στα καθ’ ημάς προσδιορίζεται με όρους δημοσιογραφικών αναλύσεων ως επικείμενη «μετωπική σύγκρουση» εντός (κι εκτός) Βουλής γύρω από τις δέσμες των νέων και αδυσώπητων μέτρων βίαιης δημοσιονομικής αναπροσαρμογής, θ’ αποσυναρτήσει ακόμη περισσότερο την εσωτερική συνοχή. Που κατ’ ακρίβειαν είναι περίπου ανύπαρκτη. Συνιστώντας όμως τη μόνη δυνατότητα επαρκούς αντισταθμίσεως των μαινόμενων εξωτερικών απειλών. Οι οποίες και τείνουν να μετεξελιχθούν σε άκρως επιθετικές διεργασίες όμορων χωρών. Και πρωταρχικά της Τουρκίας. Οι πειρατικές παρεμβάσεις της οποίας εκτείνονται στη σύνολη ελληνική περίμετρο. Αλλά περισσότερο σε σχέση με την Κύπρο. Για τα επαπειλούμενα στην οποία, η Αθήνα δεν μπορεί να παρακολουθεί ως ουδέτερος θεατής. Καθώς άλλωστε η Κύπρος αποτελεί το δυστυχώς γεωστρατηγικώς ευάλωτο ανάχωμα των νοτιοανατολικών παρυφών του Αιγαίου. Που εάν αλωθεί (ή απλώς αναλωθεί) θα έχει ανοίξει για την αιγαιωτική Ελλάδα ο ασκός του Αιόλου. Ο μέσος πολίτης αυτής της χώρας αντιλαμβάνεται καλά την έωλη συγκυρία. Και καταλαβαίνει πώς: Η έως και βάναυση εσωτερική αποδόμηση (ως συνέπεια χρεοκοπικής ολισθήσεως) αποβαίνει καταλυτική για την άλλη διάσταση του ελληνικού προβλήματος. Οπως αυτό διογκώνεται ως υπαρκτός κίνδυνος, ακόμη κι εθνικού ακρωτηριασμού! Που εάν παρ’ ευχήν δεν αποτραπεί, θ’ αποβεί μη αναστρέψιμος.

Αυτό είναι ψύχραιμη ανάλυση και κυρίως ρεαλιστικός υπολογισμός όσων επισυμβαίνουν και κυρίως όσων σοβούν. Εγκυμονώντας ανάλογα παράγωγα στρατηγικών, που επανοδηγούν (με βαναυσότητα) την Ιστορία σε καθόλα έωλες τροχιές. Που σημαίνει επικίνδυνη παλινδρόμηση. Και αναστροφή, σε ό,τι νομίζαμε ότι αφήσαμε πίσω μας. Τόσο σε σχέση με περιφερειακές δομές. Οσο και σε ό,τι αφορά εθνικιστικά σύνδρομα. Κυρίως αυτά. Που μεταφράζονται προς το παρόν σε παροξυσμό λέξεων. Και που εάν δεν εκτονωθούν, θα μεταφρασθούν μοιραία σε συγκρουσιακές στρατηγικές. Με ό,τι αυτές διαλαμβάνουν. Και με ό,τι από αυτές αφεύκτως θ’ αναπαραχθεί.

Ο,τι και να συμβαίνει και όπως και αν διαμορφωθούν τα πέραν ελέγχου (κι εμβελείας) μας γεγονότα, εκείνο που αυτήν τη στιγμή προέχει για μας, είναι: Αφενός η συνειδητοποίηση των γεγονότων και η εκτίμηση των ενδεχομένων. Και αφετέρου η σοφότερη διαχείρισή τους. Το οποίο σημαίνει ένα και μόνο: Εσωτερική συναντίληψη. Που με τη σειρά της, προϋποθέτει δυναμικές υπερβάσεων. Πέραν ιδεολογικών (και ιδεοληπτικών κατ’ ακρίβεια) περιχαρακώσεων. Και πέραν παραταξιακών εμμονών.

Οπόταν: Το μοναδικό (και λογικό) αντιστάθμισμα των συσσωρευμένων μας αδυναμιών, βρίσκεται αυτονοήτως, στη δυνατότητα (και τη δυναμική) της ελάσσονος έστω υπερβάσεως όσων μας διαιρούν και αυτών που μας αποδομούν. Το απλό. Γι’ αυτό και (οξυμώρως) δύσκολο.

Τελευταία Νέα