Αστικός μύθος 1. Οποιος είναι ψηλός, ξανθός και παίζει τένις δεν βιάζει: απλώς κάνει έρωτα. Ή «πηδάει», για να το πούμε πιο αγοραία. Ο μελαχρινός ο ραλίστας με τριών ημερών γένια το ίδιο. Ο Μπραντ ο Πιτ επίσης. Γενικά οι νέοι, ωραίοι, πλούσιοι, κομψοί, με παχυλό εισόδημα και σπορ αμάξι δεν είναι βιαστές. Και γιατί να είναι άλλωστε; Με τόσα προσόντα σιγά μην τό ‘χουν ανάγκη.
Αστικός μύθος 2. Βιαστές είναι οι «χάλια». Ολοι εκείνοι που ο Μεγαλοδύναμος δεν τους έχει προικίσει με τα σούπερ εμφανισιακά προσόντα. Οποιος παρεκκλίνει από αυτή την προκρούστεια ανατομία –λίγο πιο βαρύς, λίγο πιο αδύνατος, πιο ψηλός, πιο κοντός, πιο άχαρος πιο ασχημούλης –αυτός είναι και βιαστής και κάθαρμα και μαζεύει τις μύξες με το χέρι.
Αυτές οι αποψάρες σέρνουν πίσω τους ένα ό,τι νά ‘ναι γαϊτανάκι που αναπαράγεται κάθε φορά που ένα εφιαλτικό περιστατικό βιασμού, όπως αυτό με τον 52χρονο και την κοπελίτσα στη Δάφνη, «κοσμεί», να το πω, τα αστυνομικά δελτία.
Μ’ αυτή την αφορμή, ξανά τα ίδια ακούσαμε, τα ίδια διαβάσαμε, τα ίδια κουβεντιάσαμε. Ο βιαστής ασελγεί όχι γιατί είναι διαταραγμένος αλλά γιατί είναι παχύσαρκος. (Σημείωση: στην περίπτωση του δράστη το «τυφλός» ελέγχεται ως αναληθές. Last time we checked οι τυφλοί δεν οδηγούν παπάκια, όπως κατέθεσε μάρτυρας για τον δράστη.)
Αστικός μύθος 3. «Ετσι όπως ήτανε ο τύπος πώς να μη βιάσει, δεν θα του καθόταν και καμία. Ενώ οι όμορφοι δεν χρειάζεται να βιάσουν, δέκα δέκα τούς την πέφτουν οι γκόμενες».
Και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος για το θύμα.
«Τέτοιο μπάζο που είναι αυτή ποιος να τη βιάσει, μαλάκα μου;».
Πάμε άλλη μια μπας και το καταλάβουμε. Ο βιασμός δεν είναι ερωτική πράξη. Ο βιασμός είναι πράξη βίας. Απλά, στενά, ξεκάθαρα. Είναι εκδίκηση. Η εκδίκηση προς μια κοινωνία που τέμνεται σε δυο κατηγορίες: τους θύτες και τα θύματα.
Κι εννοείται πως στη Δάφνη ο τύπος την κοπέλα θα τη σκότωνε σίγουρα. Θα τη σκότωνε, δεν υπήρχε περίπτωση: ύστερα από τα μαρτύρια της κόλασης που της έκανε, ούτε μία στο εκατομμύριο δεν θα την άφηνε να βγει ζωντανή να τον δώσει στην Αστυνομία. Η βία που λέγαμε; Στην πιο ακραία της μορφή που λέγαμε;
Εχει ενδιαφέρον πως ο δράστης περιέγραψε γλαφυρότατα τα της σεξουαλικής του ζωής. Αν είχε στύση ή δεν είχε, μπορούσε, αν λειτουργούσε ή δεν λειτουργούσε, αν χρησιμοποιούσε βοηθήματα –δεν γνωρίζω αν διευκρίνισε και τα συγκεκριμένα αξεσουάρ δηλαδή. Κι ανέλυσε και τη γυναικεία περιβολή που τον ερέθιζε, μην και το χάσουμε αυτό το ντεσού της υπόθεσης. Το θέμα όμως δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι πως ο ίδιος πίστευε πως περιγράφει μια σεξουαλική (δυσ)λειτουργία. Οχι μια πράξη ωμής βίας.
Αστικός μύθος 4. «Μα καλά, κι αυτή δεν έβλεπε το χάλι του, τι πήγε να δουλέψει σπίτι του;».
Ετσι είναι, να τα λέμε αυτά. Γιατί πήγε να δουλέψει σπίτι του; Η κοπέλα ήταν πάμπλουτη, δεν είχε πώς να περάσει την ώρα της· οπότε σου λέει δεν πά’ να σφουγγαρίζω πατώματα και να ξεβρωμίζω ξένα σπίτια; Διότι κι αυτή όπως και οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι έχουν τις άπειρες εργασιακές επιλογές και δεν ξέρουν πού να πρωτοπάνε.
Αστικός μύθος 5. «Ετσι όπως είναι ντυμένη προκλητικά είναι σαν να λέει «βίασε με εδώ και τώρα»».
Ανάξιο σχολιασμού αυτό, πάμε παρακάτω.
Για να τελειώνουμε. Ο βιασμός δεν έχει σχέση με την εμφάνιση, με τη συμπεριφορά, με το μήκος της φούστας, με τα αμάξια, με τα φράγκα, με τα ντεκολτέ θυτών τε και θυμάτων.
Ο βιασμός είναι θυμός. Οργή. Βία. Θάνατος.
Ο βιασμός είναι μια βαρύτατη ψυχική διαταραχή. Σε μια βαρύτατα νοσούσα κοινωνία.
