Κάτι τρέχει με τη Σώτη. Συγγνώμη κιόλας που της απευθύνομαι με το μικρό της. Η γυναίκα, από το λίγο που την έχω παρακολουθήσει, δεν μου φαίνεται τύπος που να κόβεται για την οικειότητα του άλλου. Για να μην πω ότι την αποφεύγει κι αποπάνω, πράγμα που ενίοτε με κάνει να την ζηλεύω για τον τσαμπουκά της. Κάπως έτσι θα στεγνώσουμε μια μέρα ως γραφιάδες και θα μαραζώσουμε ως άνθρωποι. Μαζεύοντας προληπτικά υπογραφές υποστήριξης που, όταν θα ‘ρθει η ώρα μας κι εμάς, δεν θα μας σώζουν με τίποτα.
Η ανάγκη για προστασία και για αγελαία ομαδοποίηση είναι συναισθηματική συνθήκη που κανονικά θα έπρεπε να τελειώνει στην ηλικία των 7-8 χρόνων. Τότε που πέφτουν οι νεογιλοί κι αρχίζει να εμφανίζεται η μόνιμη οδοντοφυΐα, αφήνοντας στο ενδιάμεσο ένα φαφούτικο μουτράκι για φίλημα, πάρε ποντικέ το δόντι μου και δώσ’ μου το δικό σου.
Από μια δυναμική ενήλικη οδοντοστοιχία σαν της Μπριζίτ Τρονιέ, που το «Charlie Hebdο» στο εξώφυλλό του την σχεδίασε έγκυο, παραλίγο να σκάσει πάνω μας κι άλλη αδόκητη ταύτιση. Λες και μια γυναίκα σαν κι αυτή, με τρία παιδιά και τριάντα έξι εγγόνια, που στη ζωή της δεν μάσησε ούτε στιγμή από «γυναικεία κανονικότητα», χρειάστηκε αίφνης έναν ώμο, τον δικό μας, για να κλάψει και μια αγκαλιά, τη δικιά μας, ν’ απαγκιάσει, ωχ μανούλα μου. Ας προσέχουμε λοιπόν λιγάκι πού προστρέχουμε αυτόκλητοι γιατί υπάρχει κίνδυνος να φάμε πόρτα. Αλαζονεία το λένε αυτό οι πολλοί, μα εγώ το λέω δέντρο.
Τι θα γίνει τελικά; Θα φας από το δέντρο της επίγνωσης ή να σου τα περάσω καλύτερα από μπλέντερ, σβιν και σβιν και σβιν και σβιν; Θυμάσαι σβιν; Τι έκανες όταν ο Χαντζόπουλος σχεδίασε την Κωνσταντοπούλου να χορεύει πάνω στην μπάρα σβιν, σαν να ‘τανε η Λάουρα Νάργες σβιν; Θυμάσαι από ποιες σκουληκομυρμηγκότρυπες φθόνου σβιν, και από ποια έγκατα βλακείας καρασβίν, αναδύθηκαν τότε οι δυνάμεις του σκότους, ζητώντας την κεφαλή και την καριέρα του Χαντζόπουλου επί πίνακι; Συμφωνώ. Γελάει καλύτερα όποιος δεν γελάει καθόλου. Στην περίπτωση όμως που δεν μπορείς να κρατηθείς, κάν’ το όπως ο Βολίνσκι.
