Τώρα που η αξιολόγηση έκλεισε και η Βουλή θα υπερψηφίσει –λογικά χωρίς απώλειες –τα μέτρα που συμφώνησε η ελληνική πλευρά με τους θεσμούς, η κυβέρνηση αγωνιά να αποδείξει ότι υπάρχει πολιτική δραστηριότητα πέρα από τα Μνημόνια. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται οι επισκέψεις και οι πρωθυπουργικές εξαγγελίες στους χώρους της Παιδείας και της Υγείας, αν και οι πιο ζουμερές μέσα στην εβδομάδα αφορούσαν μάλλον το σχολείο: «Κατάργηση Πανελλαδικών, προσλήψεις καθηγητών, 14 χρόνια υποχρεωτική εκπαίδευση» και άλλα τρομερά.
Είναι ωραίο να ακούς από τα χείλη του Πρωθυπουργού ότι καταργούνται οι Πανελλαδικές Εξετάσεις, ειδικά αν είσαι 15 χρονών και θέλεις να αποφύγεις ένα μαρτύριο που έχουν ζήσει αρκετοί πριν από εσένα. Το πιθανότερο είναι βέβαια ότι αυτοί που σήμερα μπαίνουν στο λύκειο δεν θα γλιτώσουν κανένα εξεταστικό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, αφού είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει πετάξει ένα πυροτέχνημα χωρίς προηγουμένως να έχει επεξεργαστεί ένα σχέδιο αξιολόγησης του ποιος θα μπαίνει και ποιος θα μένει απέξω. Και όπως συμβαίνει συνήθως στις κυβερνητικές εξαγγελίες για την Παιδεία, λέγονται αυτά που οι οικογένειες και διδάσκοντες θέλουν να ακούσουν και αποσιωπούνται αυτά που πρόκειται να γίνουν. Οπως για παράδειγμα ότι η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει ήδη, στο πλαίσιο της τελευταίας της συμφωνίας με τους θεσμούς, να προχωρήσει στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών (που τόσο πολύ θέλουν να αποφύγουν οι αριστεροί συνδικαλιστές) ή ότι πρέπει να επανεξεταστεί το ωράριό τους κ.τ.λ.
Είναι εύκολο να κατηγορείς τους θεσμούς ότι επιβάλλουν πολιτικές που προηγουμένως δεν έχουν συζητηθεί και συναποφασιστεί σε επίπεδο κοινωνίας, κομμάτων, κυβέρνησης και συνδικάτων. Είναι όμως πολύ πιο δύσκολο να επεξεργαστείς μόνο σου ένα πλέγμα προτάσεων που αποδεικνύουν ότι έχεις στο μυαλό σου αλλαγές στην Παιδεία, οι οποίες μετατρέπουν πραγματικά το σχολείο σε σύγχρονο εργαστήρι εκπαίδευσης και κοινωνικοποίησης. Γιατί πέρα από τα προφανή που αφορούν τις ελλείψεις ανθρώπινου δυναμικού και υλικών υποδομών, το ελληνικό σχολείο κουβαλάει ακόμη όλες τις αμαρτίες ενός απαρχαιωμένου συστήματος, που δεν προσφέρει στον δάσκαλο αυτονομία, που εφαρμόζει ένα άκαμπτο και κεντρικά σχεδιασμένο πρόγραμμα, με καθηγητές που σπανίως επιμορφώνονται και ποτέ δεν αξιολογούνται και με μαθητές που δεν έχουν κίνητρο να παρακολουθήσουν τα μαθήματα, παρά μόνο αυτά για τα οποία αργότερα θα εξεταστούν για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις.
Σε όλες τις προηγμένες χώρες του δυτικού κόσμου, αυτές που διακρίνονται στους διαγωνισμούς της PISA, που αποδεικνύουν ότι οι μαθητές διαθέτουν δεξιότητες για να τα καταφέρουν στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, οι σχεδιαστές του συστήματος αλλάζουν διαρκώς, προσαρμόζονται, καινοτομούν. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά καταργούν σταδιακά τη διδασκαλία ανά μάθημα και εισάγουν τη διδασκαλία ανά θέμα, κάτι που απαιτεί συνδυαστικές γνώσεις από διαφορετικά πεδία. Εκεί θέλουν το σχολείο να δίνει στους μαθητές τα μέσα ώστε να είναι οπλισμένοι με τεχνολογικές δεξιότητες, κοινωνική αντίληψη, επιχειρηματικότητα και ικανότητα προσαρμογής. Εμείς, πάλι, πανηγυρίζουμε γιατί θα φτιάξουμε Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Εκεί, όπου ξέρουν τι σημαίνει ανεργία.
