Η αιτία μηνύσεων όπως αυτή που ασκήθηκε εναντίον μου είναι η εκκαθάριση της κοινωνίας από τον ενοχλητικό δημόσιο λόγο σύμφωνα με κάποια αυταρχικά κριτήρια που παρουσιάζονται ως ανθρωπιστικά. Από τότε που ο μαρξισμός καθαγίασε το κοινωνικό μίσος, οι διάφοροι σωτήρες και προστάτες των αδυνάτων το καλλιεργούν ως κοινωνική αρετή. Οσο για τη δική μου δίωξη πρόκειται για αποτέλεσμα τακτικής λιντσαρίσματος η οποία σήμερα έχει αντικείμενο εμένα, αύριο θα έχει κάποιον άλλον. Οποιος ενοχλεί την αριστερά και τους καλοθελητές των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να σωπάσει. Ας πάρουμε σειρά ένας-ένας…

Το κίνημα της πολιτικής ορθότητας είναι άσκηση βίας στις συνειδήσεις και στη διατύπωση της σκέψης. Και δεν αφορά όλους τους ανθρώπους και όλες τις εθνότητες. Οι αριστεροί κατηγορούν τους Αμερικανούς για ηλιθιότητα και κανείς δεν τους μηνύει για ρατσισμό. Από μια άποψη δικαίως: οι κοινότητες με αυτοπεποίθηση δεν φοβούνται την αποδοκιμασία. (Το ίδιο και τα άτομα…) Για παράδειγμα, όσοι Εβραίοι δεν είναι συμπλεγματικοί λένε τα καλύτερα εβραϊκά αστεία. Η εμμονική ενασχόληση με τα «δικαιώματα» αφαιρεί τις υποχρεώσεις, συρρικνώνει τις κοινότητες στη θέση του θύματος και προσπαθεί να ισοπεδώσει τη σκέψη. Παραλλήλως, δημιουργεί ρατσιστική αναδίπλωση: όσο πιέζουμε για ενιαία σκέψη, για επιβολή ενός υποτιθέμενου ψευτο-Καλού, τόσο θα αναπτύσσεται αντίδραση η οποία μπορεί να πάρει βίαιες διαστάσεις και να προκαλέσει πολιτικά ατυχήματα.

Είναι επιτρεπτό και μάλλον «επαναστατικό» να επιτίθεσαι στον χριστιανισμό αλλά όχι στο Ισλάμ μολονότι το Ισλάμ δεν δημιουργεί πολιτισμό· αντιθέτως, τον καταστρέφει. Το ότι γίνονται δίκες για βλασφημία το 2017 μάς δείχνει ότι έχουμε παραβλέψει τον ρόλο της θρησκείας στην εποχή της νεοτερικότητας. Το Ισλάμ, η επιθετική του πολιτική, μας θυμίζει ότι η κοσμική κοινωνία είναι ευσεβής πόθος. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν ανήκουν σε θρησκείες, επαναλαμβάνουν τα ίδια τελετουργικά. Τα αυταρχικά κόμματα και οι αυταρχικές ομάδες έχουν αδυσώπητα θρησκευτικά τελετουργικά: ανεπίγνωστα, υιοθετούν θρησκευτικές αξίες περί Καλού-Κακού, σωτηρίας, Επέκεινα, προδοσίας, αμαρτίας, τιμωρίας, λύτρωσης και τα λοιπά.

Ο νόμος περί άσκησης βίας ήταν αρκετός: ο αντιρατσιστικός νόμος όχι πως περιττεύει αλλά σηματοδοτεί μια πνευματική στενοχωρία. Εχουμε μπει στον δρόμο που χάραξε ο Στάλιν. Οποιος διαφωνεί με την ηγεμονική ιδεολογία θα τιμωρείται. Στη δημοκρατία θα έπρεπε να υπάρχει χώρος για κάθε είδους λόγο, αν και όχι για βίαιες πράξεις οι οποίες εμπίπτουν, φυσικά, σε άλλους νόμους. Στην Ελλάδα η βία διακρίνεται σε καλή και κακή: είναι κοινοτοπία και που το λέω. Είχαμε τρυφερά πάρε-δώσε με την 17η Νοέμβρη, τώρα δείχνουμε επιείκεια σε όλους τους επιγόνους της. Οταν χρυσαυγίτες σκοτώνουν κάποιον θεωρείται στυγερό έγκλημα, όταν κάποιος σκοτώνει χρυσαυγίτη «καλά του κάνει». Εχουμε πρόβλημα ηθικής και πολιτικής κουλτούρας. Υπήρχε και υπάρχει ανοχή για την τρομοκρατία και τους αναρχοφασίστες οι οποίοι, περιέργως, στηρίζουν τα κινήματα για τα «ανθρώπινα δικαιώματα». (Καίγοντας τρόλεϊ…)

Παρά τις επικρίσεις και τον θόρυβο, νομίζω ότι δεν είμαι αρκετά σκληρή στις εκφράσεις που χρησιμοποιώ. Δεν συμμετέχω στα κοινωνικά δίκτυα αλλά αντιλαμβάνομαι ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται εκεί δεν είναι σκληρή, είναι χυδαία. Ας μην κάνουμε κριτική στη σκληρή γλώσσα, ας κάνουμε στη χυδαία. Και στο επίπεδο των ιδεών ας ταρακουνηθούμε λιγάκι μήπως ξυπνήσουμε! Πάντοτε, όταν πρόκειται για άρθρα ή δοκίμια, προσπαθούμε να γινόμαστε πειστικοί, πράγμα που προϋποθέτει κάποια ηπιότητα: αλλά, όλα τα πράγματα πρέπει να διατυπώνονται ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές. Οι ψίθυροι και οι υπαινιγμοί είναι χαρακτηριστικά ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Στην ερώτηση αν ένας μουσουλμάνος που διαβάζει τις θέσεις μου νιώσει προσβεβλημένος απαντώ το εξής: Αν, αντί να υπακούει στους νόμους της κοινωνίας που τον έχει δεχθεί και του προσφέρει ειρήνη και δημοκρατία, υπακούει στον ιμάμη, ας προσβληθεί κι ας γίνει έξαλλος.

Ο Εμανουέλ Μακρόν είπε προεκλογικά πως «καμία θρησκεία δεν είναι πρόβλημα στην Γαλλία»: ο Μακρόν είναι πολιτικός· εγώ είμαι ιστορικός και συγγραφέας. Δεν έχω στόχο να ενώσω τη διχασμένη κοινωνία, ούτε να γίνω ηγέτης· έχω στόχο να φωτίσω μερικές σκοτεινές γωνίες. Μερικά ψέματα είναι απαραίτητα στην πολιτική αλλά όχι στην επιστήμη της ιστορίας όπου πασχίζουμε να βρούμε την αλήθεια.

Στη Γαλλία η κοσμικότητα έχει πάει περίπατο. Στην πίεση που ασκεί το Ισλάμ ― με τη στήριξη μεγάλου μέρους της αριστεράς που έχει χάσει το προλεταριάτο και ψαρεύει οπαδούς στις μειονότητες ― θα απαντήσουν οι Καθολικοί. Το πρόβλημα στη Γαλλία δεν είναι η τρομοκρατία· είναι η πεισματική μη ένταξη, είναι η δημιουργία παράλληλης κοινωνίας και παράλληλου Δικαίου που αντιτίθεται στο Δίκαιο της δημοκρατίας. Είναι η εξασθένιση του νόμου, η υποχώρηση του κοσμικού κράτους που κερδήθηκε με αγώνες.

Στα μέσα ενημέρωσης, παρουσιάζεται μια εικόνα του Παρισιού που φοβάται. Κανείς δεν φοβάται. Οσο για μένα, περπατάω αμέριμνη μαζί με το σκυλί μου ακούγοντας μουσική: Rock and roll will never die.