Η συγκυρία ήταν παράξενη: ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος έπαιζε σε ένα έργο για την διαχείριση της απώλειας ενός παιδιού, τον «Οιδίνου» του Θανάση Τριαρίδη, ενώ παράλληλα ετοιμαζόταν για τις πρόβες για τον «Εραστή» του Χάρολντ Πίντερ που ασχολείται με την κρίση της σχέσης μέσα στον γάμο και παίζεται τώρα στο Θέατρο Τέχνης «Καρόλου Κουν». Έτσι, η πρόταση για το «Δηλητήριο» της Λοτ Φέικεμανς , ολοκλήρωνε στο μυαλό του έναν κύκλο με κοινούς θεματικούς άξονες.

«Δεν είχε μεταφραστεί ακόμα από την Αργυρώ Πιπίνη όταν μου το έδωσε η συμπρωταγωνίστριά μου, Εύρη Σωφρονιάδου» λέει ο ηθοποιός. «Από την πρώτη ανάγνωση ήξερα ότι ήθελα να το κάνω. Με συγκίνησε βαθιά από την πρώτη στιγμή. Η γραφή της Λοτ Φέικεμανς που είναι τόσο δυνατή και ακριβής, όσο και υπαινικτική, οι ιστορίες αυτών των ανθρώπων που μοιάζουν με τις δικές μας, οι σπασμωδικές τους προσπαθείς να ξαναβρούν την χαμένη ευτυχία, οι διαφορετικές εκδοχές των γεγονότων, η μνήμη που σε καθηλώνει ή γίνεται αφορμή για δημιουργία, το μίσος και το αίνιγμα της αγάπης, η ζήλια, η ζωή και ο θάνατος, το παρελθόν και το μέλλον, όλα με αφορμή την “απώλεια’’. Κάθε στιγμή του έργου αισθάνεσαι ότι σου ανοίγει ένα παράθυρο για να δεις την δική σου ζωή, τα δικά σου πάθη, τις δικές σου μικρότητες, και γι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαία η τεράστια επιτυχία που γνωρίζει όπου κι αν παίζεται».

Ο ήρωας. «Στο κείμενο του έργου αποκαλείται “Εκείνος” χωρίς να δηλώνεται το όνομά του. Βιώνει την απώλεια με την “αρσενική” οπτική της ζωής: προχωράει παρακάτω, ξαναπαντρεύεται, η νέα του γυναίκα περιμένει παιδί, γράφει ένα βιβλίο για αυτό που του συνέβη» συνεχίζει ο ηθοποιός. «Χωρίς να έχει δει την πρώην γυναίκα του εννέα χρόνια από την στιγμή που “έφυγε”, χωρίς καμία επικοινωνία από τότε, γεμάτος τύψεις, επιστρέφει για να βάλει ένα “τέλος” σ’ αυτή την ιστορία, να δημιουργήσει μια ”νέα αρχή” στην σχέση τους. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν πόνεσε το ίδιο με την γυναίκα -ποιός μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για τα ανθρώπινα συναισθήματα-, νιώθει τόση ανακούφιση που αυτός ‘’σώθηκε’’, ώστε η οδύνη του για το παρελθόν μοιάζει να έχει γίνει πια ρητορική της οδύνης, και αυτή η διαδικασία της απεμπλοκής δημιουργεί μια εξαιρετικά λεπτή ισορροπία στον ρόλο».

Η υπόθεση του έργου. «Σε πρώτο επίπεδο, το “Δηλητήριο” είναι ένα έργο για την απώλεια που σηματοδοτεί την καταστροφή του οικογενειακού ιστού και της συζυγικής σχέσης. Σε δεύτερο επίπεδο (και μέσα από υπόγειες διαδρομές), το “Δηλητήριο” είναι το ψεύδος που καθορίζει την ηθική μας συγκρότηση σε σχέση με την μνήμη και την ευθύνη της σχέσης μας με τον άλλον. Είναι ένα κείμενο που ξεκινάει από τον βιωμένο ρεαλισμό και φτάνει μέχρι την ασυνείδητη παραίσθηση».

Μια δυνατή σκηνή. «Είναι η σκηνή όπου το ζευγάρι ξαναθυμάται -ή και ξαναβιώνει- την αποσύνδεση του παιδιού τους από τα μηχανήματα του νοσοκομείου είναι σπαρακτική. Και θεωρώ σοφή την επιλογή της σκηνοθέτριας Ρούλας Πατεράκη να την ‘’αποσυνδέσει’’ συναισθηματικά, να δημιουργήσει μία καινούργια συνθήκη, ώστε να ‘’ειπωθεί’’ κάτι άλλο. Αλλά όλο το έργο στηρίζεται σε αυτό που θα λέγαμε “εγκυμονούσες σιωπές ή ατμόσφαιρες” – στην ώρα που δεν λέγονται τα λόγια αλλά κάτι άλλο, μεγαλύτερο από αυτά, ρέει στον χώρο».

Ταυτότητα της παράστασης

«Δηλητήριο» (Gif) της Λοτ Φέικεμανς

Σκηνοθεσία / Σκηνικό περιβάλλον: Ρούλα Πατεράκη

Μετάφραση: Αργυρώ Πιπίνη

Ηχητικό περιβάλλον: Κώστας Σουρβάνος

Βοηθός σκηνοθέτη: Ευθυμία Δραμαλή

Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κασίμης

Παίζουν: Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Εύρη Σωφρονιάδου, Σπύρος Βάρελης

Θέατρο Faust (Καλαμιώτου 11, τηλ. 210-3234.095).

Παρασκευή, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 20.30. Εως 28/5.