Δεν άρχισαν τα όργανα χθες στη Βουλή. Απλώς ακούστηκαν οι πρώτες νότες ενός κακόηχου τραγουδιού που έχει γραφτεί πριν από πολύ καιρό. Και συγκεκριμένα, στις πλατείες των Αγανακτισμένων. Οταν αυτοί που ωρύονταν να καεί η Βουλή ψηφίζονται και γίνονται βουλευτές, όταν αυτοί που ενορχήστρωναν τους τραμπουκισμούς εναντίον υπουργών βρίσκονται πλέον εντός Κοινοβουλίου, το επεισόδιο με τον Κασιδιάρη δεν είναι παρά το χρονικό μιας προαναγγελθείσης χειροδικίας. Μη σας πω ότι άργησε κιόλας σε έναν δρόμο στρωμένο από την είσοδο στον πολιτικό λόγο του «πηδήματος» και λοιπόν αναφορών σε ερωτικές στάσεις. Είναι τα φρούτα του δέντρου της οργής που όλοι ξέρουμε πώς και πού φύτρωσε. Ας μην υποκρινόμαστε λοιπόν τους ξαφνιασμένους.
Ωστόσο, το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι πολύ καλή αφορμή για να ξεκαθαρίσουμε κάτι ως προς τον ρόλο του δημοσιογράφου. Την τελευταία περίοδο των γαλλικών εκλογών, υπήρξαν αρκετοί που καταλόγισαν στην κρατική τηλεόραση, στον απεσταλμένο και τις ανταποκρίτριές της στο Παρίσι, μια ελαφρώς φιλολεπενίζουσα χροιά. Η απάντηση των συναδέλφων ήταν πως έκαναν τη δουλειά τους κρατώντας ίσες αποστάσεις από τους υποψηφίους και παρουσιάζοντας αμερόληπτα την πραγματικότητα. Αν λοιπόν δεν κατάλαβα κάτι λάθος, σύμφωνα με αυτήν την άποψη θα έπρεπε στην αναμετάδοση του χθεσινού μπάχαλου να εξετάσουμε και άλλες παραμέτρους ώστε να διασώσουμε, πρωτίστως, τη δημοσιογραφική αμεροληψία. Οπως, για παράδειγμα, μήπως είναι όντως ενοχλητικό να περάσει κάποιος από μπροστά σου ενώ μιλάς; Λοιπόν, για να τελειώνουμε. Δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να κρατά ίσες αποστάσεις. Είναι να εντοπίζει τις αποστάσεις και να αναδεικνύει τις διαφορές τους.
