Τι είναι η πατρίδα μας; Ενας κόμβος στον πολεοδομικό σχεδιασμό με τον οποίο η Κίνα φιλοδοξεί να εφοδιάσει την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, μια στάση στον νέο, τιτάνιο Δρόμο του Μεταξιού για την κατασκευή του οποίου το τελευταίο οχυρό της παγκοσμιοποίησης, το Πεκίνο, προτίθεται να ξοδέψει 900 δισ. δολάρια.

Την εποχή του αντιπολιτευτικού του οίστρου, δηλαδή προτού τα Μνημόνια γίνουν από δύο τέσσερα, ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί και να έλεγε ότι από γκαρσόνια της Ευρώπης οι Ελληνες θα μετατραπούν σε φορτοεκφορτωτές της Κίνας. Αλλά η Αριστερά του δεν είναι πια ριζοσπαστική, επαναστατημένη και απροσάρμοστη. Είναι κυβερνητική, καθεστωτική και προσαρμοσμένη. Και κάπως έτσι ο Πρωθυπουργός θριαμβολογεί από το Πεκίνο για την Ελλάδα που «βρίσκεται στον πυρήνα του σχεδιασμού σειράς δρόμων εμπορίου». Και πώς βρέθηκε εκεί; Μα, επειδή «οι εμπορικές και πολιτισμικές ανταλλαγές μεταξύ Ελλήνων και Κινέζων εκτείνονται σε βάθος χιλιάδων ετών». Είναι η Ιστορία ακόμη και πριν από τον Μάρκο Πόλο. Τόσο βαριά και πλούσια που ανυψώνει ακόμη και τα σιλό του λιμανιού σε μνημεία αρχαιολογικής αξίας, σε έναν πολιτιστικό θησαυρό που πρέπει να σωθεί από τα νύχια του διαμετακομιστικού εμπορίου.

Στην πραγματικότητα, η Ελλάδα βρήκε τη θέση της στον πολεοδομικό σχεδιασμό από γεωγραφική τύχη. Ο ρόλος της Ιστορίας εξαντλείται στα tweets πολιτικού λυρισμού που γράφτηκαν στο Πεκίνο. Και που αν δείχνουν κάτι, αυτό είναι η αγωνία του Πρωθυπουργού και του κυβερνητικού συνασπισμού του να βρουν μια μπίλια που θα κάτσει στη ρουλέτα των διεθνών συσχετισμών. Ο κυβερνητικός σχεδιασμός, με άλλα λόγια, είναι ένας Μακρόν εδώ, ένας Βίλντερς εκεί και ένας Σι λίγο πιο πέρα.