Αλλοτε κορυφαίος προορισμός των πιο διάσημων και ταλαντούχων παικτών του κόσμου, το ιταλικό ποδόσφαιρο ζει μέρες παρακμής. Γήπεδα γερασμένα και κακοσυντηρημένα, λίγοι οι φίλαθλοι στις εξέδρες, αδύναμος ανταγωνισμός και ακόμα πιο αδύναμα τα ταμεία των συλλόγων.
Μοναδική εξαίρεση η Γιουβέντους και οι προπονητές που συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τη σημαία του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Την Παρασκευή ο Αντόνιο Κόντε έγινε ο τέταρτος ιταλός κόουτς που κατέκτησε την Πρέμιερ Λιγκ την τελευταία επταετία. Προηγήθηκαν ο Κάρλο Αντσελότι το 2010 με την Τσέλσι, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι το 2012 και πέρυσι ο Κλάουντιο Ρανιέρι με τη Λέστερ.
Οι επιτυχίες των ιταλών προπονητών δεν περιορίζονται μόνο στην Πρέμιερ Λιγκ. Στα τρία από τα πέντε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα τον τίτλο κατέκτησαν ή θα κατακτήσουν ομάδες που στην ούγια γράφουν «made in Italy». Εκτός της Τσέλσι, ιταλική σφραγίδα είχε ο τίτλος της Μπάγερν στη Γερμανία (Κάρλο Αντσελότι) και φυσικά της Γιουβέντους στην Ιταλία (Μαξ Αλέγκρι), αν δεν υπάρξει κάποιο συγκλονιστικό απρόοπτο.
Ακόμα και ο άλλοτε βοηθός του Κόντε, ο Μάσιμο Καρέρα, οδήγησε τη Σπάρτακ Μόσχας στον πρώτο της τίτλο στη Ρωσία από το 2001!
Οι ιταλοί προπονητές αποτελούν τη μεγαλύτερη κοινότητα στις ομάδες του top 5 της Ευρώπης με 18 εκπροσώπους.
Ουσιαστικά πήραν τη σκυτάλη από τους Ισπανούς, οι οποίοι είχαν κατακλύσει τον κόσμο από το 2008 μέχρι το 2012, όταν την ίδια περίοδο οι Φούριας Ρόχας σάρωναν τους τίτλους.
Η επιτυχία των ιταλών προπονητών δεν αποτελεί διάττοντα αστέρα στον ουρανό του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων 46 τρόπαια έχουν κατακτηθεί από Ιταλούς έναντι 37 των Ισπανών και 27 των Γερμανών.
Το στοιχείο που κάνει τους Ιταλούς να υπερτερούν των αντιπάλων τους από άλλες χώρες είναι η οξυδέρκειά τους στους τακτικισμούς.
Πριν από μερικές ημέρες ο γενικός διευθυντής της Γιουβέντους Μπέπε Μαρότα είπε για τον Μαξ Αλέγκρι πως σχεδόν κανείς στην ομάδα δεν μπορεί να ερμηνεύσει τις τακτικές που ακολουθεί.
Οι Ιταλοί λειτουργούν ως χαμαιλέοντες. Επιδεικνύουν μια εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα στις συνθήκες και, το σημαντικότερο, δεν σταματούν να την εξελίσσουν.
Από το Κατενάτσιο της δεκαετίας του 1960 του Νερέο Ρόκο, στο πρέσινγκ του Αρίγκο Σάκι και το ψευδοεννιάρι του Λουτσιάνο Σπαλέτι έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι των τακτικισμών.
Η περίπτωση Αλέγκρι είναι η πλέον αντιπροσωπευτική. Στη διάρκεια της σεζόν έχει εφαρμόσει το σύστημα 3-5-2, το 4-3-1-2, το 4-4-2, το 4-2-3-1 και πρόσφατα το 3-4-3. Το τελευταίο εφάρμοσε ο Κόντε στην Τσέλσι μετά τις πρώτες αποτυχίες του στην Πρέμιερ Λιγκ με τα γνωστά αποτελέσματα. Τα χρόνια που ο Ζοζέ Μουρίνιο ήταν προπονητής της Ιντερ είχε δηλώσει πως «στην Ιταλία νομίζουν πως όλοι είναι προπονητές». Ισως τα λόγια του να περιείχαν μια δόση αλήθειας.
