Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι λοιπόν από χθες ο νεότερος ένοικος του Μεγάρου που βρίσκεται στον αριθμό 55 της οδού Φομπούρ – Σεντ-Ονορέ (το οποίο οι δημοσιογράφοι συνηθίζουν να αποκαλούν Μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων) και πάντες αναμένουν πλέον από αυτόν τα πρώτα δείγματα γραφής. Δύο εξ αυτών των δειγμάτων θα δοθούν σήμερα, κατ’ αρχάς με την ευκαιρία της ανακοίνωσης του ονόματος του πρωθυπουργού του και στη συνέχεια με την ευκαιρία της επίσκεψής του στη γερμανική καγκελαρία όπου η Ανγκελα Μέρκελ τον αναμένει, ασφαλώς, με ανοιχτές αγκάλες.
Ως προς τον πρωθυπουργό του, οι πλέον επίσημες φήμες, όπως για παράδειγμα του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων, κάνουν λόγο για τον κεντροδεξιό Εντουάρ Φιλίπ, βουλευτή της Χάβρης. Μια επιλογή που εκ πρώτης όψεως αποχρωματίζει τον νυν πρόεδρο, αλλά πρώην σοσιαλιστή υπουργό, Εμανουέλ Μακρόν και που αν αποδειχθεί αληθινή θα βελτιώσει το ούτως ή άλλως καλό κλίμα που υπάρχει στις σχέσεις του με τη Μέρκελ, με την οποία άλλωστε συναντήθηκε για τελευταία φορά μόλις τον Μάρτιο στο Βερολίνο.
Στα μάτια της Ανγκελα Μέρκελ η επιλογή μιας προσωπικότητας από τον χώρο της γαλλικής Δεξιάς για την πρωθυπουργία της πρώτης κυβέρνησης Μακρόν θα ήταν ευχής έργον και θα της έδινε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί υπό καλύτερες προϋποθέσεις το ζήτημα των αλλαγών στην οικονομική διακυβέρνηση της Ευρώπης, το οποίο έθεσε προεκλογικώς και μετ’ επιτάσεως ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας. Ευχής έργον θα ήταν επίσης για τη Μέρκελ να αναγκαστεί μετά τις επικείμενες γαλλικές βουλευτικές εκλογές ο Μακρόν να συγκυβερνήσει με τη γαλλική Δεξιά, στηριζόμενος στις βουλευτικές έδρες της.
Από την άλλη ο Εμανουέλ Μακρόν, έστω και αν ευλόγως δεν το ομολογήσει σήμερα στην Ανγκελα Μέρκελ, είναι βέβαιο ότι εύχεται, αν όχι την ήττα της (που άλλωστε δεν φαίνεται πιθανή), τουλάχιστον την εκλογική συρρίκνωση των Χριστιανοδημοκρατών στις γερμανικές βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Και αυτό διότι αν η Μέρκελ επιδιώξει και πάλι να κυβερνήσει βασιζόμενη στις (αυξημένες) βουλευτικές έδρες των Σοσιαλδημοκρατών είναι πολύ πιθανό αυτή τη φορά να της ζητηθεί (υπό την πίεση και των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών) η κεφαλή Σόιμπλε επί πίνακι. Κάτι που φυσικά ουδόλως θα δυσαρεστήσει τον Εμανουέλ Μακρόν, αλλά και πολλούς άλλους στη Γαλλία οι οποίοι είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι αν η Ευρώπη εξακολουθήσει να κινείται στους οικονομικούς ρυθμούς της βαθιάς γερμανικής Χριστιανοδημοκρατίας, η αναχαίτιση της Μαρίν Λεπέν στις επόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές θα είναι μάλλον αδύνατη.
