Απόψε και με αφορμή το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα υπάρχει μεγάλο κάλεσμα στο Σύνταγμα. Αριστερής χροιάς και γνωστά πρόσωπα, ανάμεσά τους ο αειθαλής Μίκης Θοεδωράκης, καλούν κατά της λιτότητας, των μέτρων, του δημοσιονομικού ζουρλομανδύα που φοράει η χώρα εδώ και επτά χρόνια. Είναι μια απολύτως δικαιολογημένη και δίκαιη συγκέντρωση.
Δεν μπορεί να είσαι αντιμνημονιακός κατά τη συνομολόγηση του πρώτου προγράμματος και φιλομνημονιακός κατά την εφαρμογή του τρίτου. Κι αυτό αφού παρά τις δεδομένες διαφορές των Μνημονίων μεταξύ τους, ο πυρήνας παραμένει. Και παρά τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης, η επιτροπεία επεκτείνεται και πέραν του δικού της πολιτικού χρόνου, πράγμα αδιανόητο για μια Δημοκρατία.
Θα έχουμε όμως αναβίωση των πλατειών με αφορμή το αποψινό; Ή και η χθεσινή μη μαζική απεργία απλώς υπενθύμισε το μούδιασμα που έχει κυριαρχήσει σε όλα τα μέτωπα;
Το δεύτερο είναι το πιθανότερο. Οι πλατείες των πρώτων δύο Μνημονίων είχαν μια βασική διαφορά. Αυτοί που τα συνομολογούσαν (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) ήταν χρόνια εκτός δρόμων. Εκτός κουλτούρας διεκδικήσεων. Ηταν και εύκολη η αποδόμησή τους. Παρότι χρειάστηκαν πολλά χημικά και βία, όπως θα θυμάστε.
Τώρα; Ο δρόμος και οι αντιστάσεις δεν διαμορφώνονται ευθύγραμμα και με συνταγές. Ο θυμός σήμερα παροχετεύεται στα κοινωνικά δίκτυα και εκπονείται από κάτι ιδρυματοποιημένους της ιντερνετικής σφαίρας. Ζητήματα που έπρεπε να απασχολούν την Αριστερά με σχέδιο και σοβαρότητα από το 2008, σήμερα ανακύπτουν και παραμένουν άλυτα. Για παράδειγμα, η νέα εκπροσώπηση του κόσμου και των δικαιωμάτων του. Ο συγχρονισμός των συνδικάτων με τις αγωνίες της κοινωνίας και των συνοικιών. Ενα παράλληλο σχέδιο του δρόμου, μακριά από σωτηριολογίες και νομισματικούς παραδείσους.
Αντίθετα με όλα αυτά, βλέπουμε σημερινούς αριστερούς να αναπαράγουν συνθήματα και επιχειρήματα της Νέας Δημοκρατίας ή νεοφιλελεύθερων δημοσιολόγων. Στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ απαντούν με νεοφιλελεύθερα επιχειρήματα. Μια δυαδική ελπίδα δεν κατοχυρώνεται εκεί έξω. Ακόμη και το πολύπειρο ΚΚΕ δεν διαμορφώνει όρους μετώπου. Μόνον αυτοαναφοράς. Και τι μένει; Οι συναυλίες. Τα καλέσματα διανοουμένων. Από την άλλη, το λεγόμενο κίνημα των Παραιτηθείτε –που διψάει για πιο άγρια Μνημόνια –απλώς υπενθυμίζει τον ρεβανσισμό ενός μέρους του φιλευρωπαϊκού τόξου. Ο κόσμος είναι αλλού. Οι αγωνίες του παραμένουν χωρίς υπόστεγο.
