Οσο και αν το περιμέναμε, όσο και αν είχαν δώσει δείγματα από τα αντιπολιτευτικά και προεκλογικά τους συνθήματα που χώριζαν τον λαό σε «εμάς» και «αυτούς», κάθε ενσυνείδητος πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί παρά να εκπλήσσεται από την αμετροέπεια με την οποία η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χτίζει καθημερινά και όπου βρίσκει ελεύθερο οικόπεδο, τον διχασμό αυτής της κοινωνίας. Και αν το αρχικό ιδεολογικό οδόφραγμα ήταν μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών, από το καλοκαίρι του ’15 και μετά είναι εντυπωσιακή η εφευρετικότητα την οποία επιδεικνύουν ως προς την ανάσυρση διχαστικών προκλήσεων. Αλλωστε, κυβερνητικοί πολιτευτές το έχουν παραδεχθεί ως νόμιμο και ηθικό: «Αυτοί δεν είναι ψηφοφόροι μας, δεν μας ενδιαφέρουν». «Θέλουμε να πληρώσουν περισσότερα αυτοί που ψήφισαν Ναι στο δημοψήφισμα».

Παγιδευμένοι στον Εμφύλιο; Οχι ακριβώς. Απλώς η ιδεολογική εργαλειοποίησή του μήπως και περισωθεί κανένα κουρελάκι από το καταρρακωμένο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, που χρησιμοποιείται ως ποιοτικό άλλοθι στην ψήφιση των Μνημονίων. Κάτι σαν sequel. Στην ίδια σεναριακή βάση. Με τα ίδια γραφικά αρχέτυπα του έντιμου αριστερού φτωχού και του λαμόγιου δεξιού πλούσιου. Τι σημασία έχει που ψηφίζουν, παρέα με ακροδεξιούς, μέτρα που κάνουν τον whatever έντιμο φτωχό φτωχότερο οδηγώντάς τον, αν θέλει να επιβιώσει, στην ατιμία; Τι σημασία έχει που αυτό το δίπολο το έχει καταρρίψει η πραγματικότητα; Το λάβαρο να είναι καλά. To ανέμισε χθες πανηγυρικά η Θεανώ Φωτίου στη Βουλή μιλώντας για τους πορφυρογέννητους των ιδιωτικών σχολείων. Αγνοώντας τον μόνο διαχωρισμό που υφίσταται ούτως ή άλλως ανάμεσα σε αυτούς που τσιμπάνε στα φούμαρα και αυτούς που δεν τσιμπάνε.

Τελευταία Νέα