Χθες το απόγευμα ο πρόεδρος της ευρωομάδας των Σοσιαλιστών Τζιάνι Πιτέλα, η συμπρόεδρος της ευρωομάδας των Πρασίνων Σκα Κέλερ και η Γκάμπι Τσίμερ, πρόεδρος της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο, έδωσαν κοινή συνέντευξη Τύπου στο Στρασβούργο –στην οποία βέβαια δεν παρατηρήθηκε και μεγάλη προσέλευση, παρότι βρέθηκε εκεί ο Δημήτρης Παπαδημούλης. Το θέμα της συνέντευξης ήταν το ελληνικό ζήτημα ενόψει του Εurogroup της 22ας Μαΐου –από τα μέλη του οποίου ζήτησαν να αποφασίσει την ελάφρυνση του χρέους της χώρας μας. Παρεμπιπτόντως, κάλεσαν και τον Σόιμπλε να προσεγγίσει το ζήτημα της ελάφρυνσης «εποικοδομητικά και λογικά». Αλλά και την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις. Η πρωτοβουλία ανήκε στον Πιτέλα. Σύμφωνα με πηγές από τις Βρυξέλλες, το φλερτ των Ευρωσοσιαλιστών προς την Αριστερά –και συγκεκριμένα προς ΣΥΡΙΖΑ και Τσίπρα –καλά κρατεί. Τόσο που κάποιοι έχουν αρχίσει να ανησυχούν πως αν ο Τζιάνι συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο οι Ευρωσοσιαλιστές θα έχουν την τύχη των γάλλων Σοσιαλιστών. Για να μην πούμε θα οδηγηθούν σε pasokification. Πάντως, οι κακές γλώσσες στην καρδιά της ΕΕ επισημαίνουν ότι τα βαθύτερα κίνητρα του Πιτέλα είναι μάλλον επικοινωνιακά. Οπως λένε χαρακτηριστικά, «χάρη στο ελληνικό ζήτημα βρίσκει έναν ρόλο να παίξει». Και «να ακουστεί το όνομά του σε χώρες που σχεδόν τον αγνοούν», όπως, φέρ’ ειπείν, το Λουξεμβούργο ή η Γερμανία.
«Τι λέει ο κύριος Μητσοτάκης; Δεν υπάρχει διαχωρισμός σήμερα μεταξύ αριστεράς και δεξιάς και μαζί με τον κύριο Μητσοτάκη ανάμεσα στον ορθολογισμό και τα ψέματα. Και σε πείσμα αυτών που τους βουλια… σε ένα τσουβάλι βάζουν κι αμφισβητούν τις κυρίαρχες πολιτικές από τ’ αριστερά με τους εθνικιστές και τους νεοφασίστες, εμείς ως Αριστερά έχουμε να απαντήσουμε: Ναι πράγματι είμαστε λαϊκιστές παρότι το σιχαινόμαστε. Σήμερα είμαστε λαϊκιστές για δυο λόγους. Γιατί μας ενδιαφέρει να συνδεθούμε με την εργατική τάξη, με τα λαϊκά συμφέροντα και δεν θέλουμε… κι επειδή θέλουμε να ανακόψουμε την άνοδο της ακροδεξιάς». Η παραπάνω ομολογία αρθρώθηκε με ελαφρώς συριστικό ηχόχρωμα χθες από κοινοβουλευτικού βήματος. Από τη συριζαία Κορινθίας Μαρία Θελερίτη. Οχι μπράβο στη βουλευτίνα που το παραδέχθηκε. Αλλά κάτι μου λέει –απ’ όσο νόημα βγάζουν τα συμφραζόμενα –πως μάλλον αγνοεί την ετυμολογία του εν λόγω -ισμού.
Μένοντας στη χθεσινή συνεδρίαση της Ολομέλειας, οι φανατικοί του καναλιού της Βουλής έχουν παρατηρήσει ότι ένας νέος αστέρας έχει αρχίσει να λάμπει στο κοινοβουλευτικό στερέωμα, τώρα που πέρασε από ρόλους κομπάρσου σε πρώτους. Ποιος; Μα ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ για το τέταρτο Μνημόνιο Χρήστος Καραγιαννίδης. Μετά την περφόρμανς στις επιτροπές, που μας είπε πως γνωρίζει μπακαλίστικα κι όχι οικονομικά, στην πρώτη μέρα της συζήτησης στην Ολομέλεια ενημέρωσε τους συναδέλφους του πως «αυτή η Βουλή έχει διαπαιδαγωγικό ρόλο». Για την ακρίβεια στην αρχή της τοποθέτησής του είπε: «Θέλω να ξεκινήσω με μια παραίνεση γιατί θα έχουμε δυο μέρες συζήτησης και έντονης αντιπαράθεσης, αλλά από τα χθεσινά επεισόδια με τους παντελονάτους κι επειδή αυτή η Βουλή έχει κι έναν διαπαιδαγωγικό ρόλο, καλό είναι να κρατήσουμε τέτοιες χυδαίες και σεξιστικές έννοιες απ’ έξω». Τα λεξικά της νέας ελληνικής, πάντως, τα έχετε αφήσει σίγουρα απ’ έξω.
Πολιτισμός
Ο ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας διοργάνωσε την Κυριακή στο Αιγάλεω –εκεί που έχει κάνει το επαναστατικό του αγροτικό ο Δημήτρης Τζανακόπουλος –συζήτηση για να απαντήσει στο «καίριο» ερώτημα: «Ποιος ο ρόλος των ανθρώπων του πολιτισμού αλλά και της Αριστεράς ως χώρου που ιστορικά έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην προώθηση χειραφετητικών προταγμάτων σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής σε κρίσιμες περιόδους;». Την πιο καίρια, φυσικά, απάντηση στην ερώτηση την έδωσε –ποιος άλλος; –ο πρώην υπουργός Πολιτισμού και νυν κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος Νίκος Ξυδάκης. Εξήγησε, δηλαδή, «το μοντέλο πολιτισμού που η Αριστερά θέλει να φτιάξει». «Ο σκοπός του πολιτισμού σε μια αριστερή διακυβέρνηση» είπε «είναι να δώσει ταυτότητα και αυτοπεποίθηση στους ανθρώπους, να έχει μία απελευθερωτική και παρηγορητική συνάμα επίδραση και ταυτόχρονα να δείξει ότι το κράτος δεν είναι πατερούλης αλλά αρωγός και υπηρέτης του λαού». Αν η διατύπωση σάς δίνει την αίσθηση, χάρη σε όλες αυτές τις στερεότυπες φράσεις, πως έχει μια εσάνς σταλινισμού, μην προβληματίζεστε. Εχει. Στην ξυδακική ανάγνωση οι κυβερνώντες οφείλουν να φτιάχνουν μοντέλα πολιτισμού. Γιατί μάλλον φρονεί κι αυτός πως οι καλλιτέχνες είναι «μηχανικοί των ανθρώπινων ψυχών». Οπως λέγεται ότι υποστήριζε κι ο σύντροφος Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς.
