Το πρώτο και μεγάλο του ατού είναι το (χωρίς αναστολές) απύθμενο και επιθετικό θράσος. Ιδιον παντός φασισμού. Η ευκαιρία τους είναι η ανοχή εκείνων που δεν τους ανέχονται! Πλην όμως τους παρέχουν άσυλο, εν ονόματι του περίεργου ωχαδερφισμού και της δημοκρατίας. Την οποία όμως οι ίδιοι περιφρονούν. Και κατ’ ακρίβειαν παραγράφουν. Και εντέλει προγράφουν.
Η ανοχή οργίζεται ως μωρά (περίπου) παρθένος στη θέα του «αβγού», όταν ήδη το φίδι έχει εκκολαφθεί. Και κυκλοφορεί καταφέροντας τα πρώτα δήγματα στο κοινωνικό σώμα. Προϊδεάζοντας για τα επέκεινα. Που όταν επέλθουν, θα είναι αργά για να προληφθούν. Απλώς θα λιπάνουν τις έωλες τύψεις των (νυν) ανεχομένων και ως εκ τούτου δυνάμει ενεχομένων.
Οπότε και να μη διερωτώμεθα μετά. Και να μην ευθυνολογούμε. Γιατί το θράσος επελαύνει. Ενώ η δημοκρατική συστολή απλώς (και ατόλμως) διερωτάται, επισείοντας ανενεργούς (και εν πολλοίς ανυπεράσπιστους) θεσμούς.
