H Πεγκά είναι μία 33χρονη ιρανή φωτογράφος που ζει στο Σακράκ-ε Εκμπατάν, μία πυκνοκατοικημένη συνοικία της Τεχεράνης. Για σήμερα είχε προγραμματίσει να ξυπνήσει νωρίς, να πάει να πάρει τη μητέρα της, που δεν είχε ψηφίσει στις προεδρικές εκλογές του 2013, και να πάνε παρέα στο εκλογικό τμήμα, για να ψηφίσουν αμφότερες τον απερχόμενο πρόεδρο, τον Χασάν Ροχανί. Η Πεγκά δεν θέλει –όπως είπε στην απεσταλμένη της «Monde» –να «γυρίσουμε πίσω», στην εποχή όπου το Ιράν ήταν «απομονωμένο» από τον υπόλοιπο κόσμο. Θέλει πάνω από όλα να αποτρέψει μια νίκη του μεγαλύτερου αντίπαλου του πραγματιστή Ροχανί, του Εμπραΐμ Ραϊζί, ενός σκληροπυρηνικού ιερωμένου που χαρακτηρίζει τις δυτικές κυρώσεις «ευεργετικές», χωρίς ωστόσο ποτέ να απορρίπτει τη συμφωνία για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα που υπέγραψε ο Ροχανί με τις παγκόσμιες δυνάμεις το 2015, και περιβάλλεται από συνεργάτες του πρώην σκληροπυρηνικού προέδρου. Εδώ και περίπου δύο μήνες φιλοξενεί έναντι αμοιβής στο σπίτι της, μέσω του ιστότοπου Couchsurfing, τουρίστες. Ολοένα και περισσότεροι τουρίστες επισκέπτονται το Ιράν. Η Πεγκά θέλει να συνεχίσει η χώρα να ανοίγεται στον κόσμο.
Η Ολκα είναι καθηγήτρια μουσικής και θεάτρου για παιδιά σε ένα ιδιωτικό ιντιτούτου του Σακράκ-ε Εκμπατάν. Θα ψηφίσει και αυτή σήμερα τον Χασάν Ροχανί, πρώτα από όλα για να έχουν οι μαθητές της δικαίωμα σε ένα μέλλον «περισσότερο χαρούμενο από εκείνο της γενιάς μας». «Φυσικά και δεν είμαι 100% ευχαριστημένη από τον Ροχανί, πιστεύω όμως σε μία μακρά διαδικασία για να αλλάξουν θεμελιωδώς τα πράγματα στην κοινωνία μας», σημειώνει. Ούτε η Πεγκά ούτε η Ολκα τολμούν να φανταστούν σήμερα μια (υπερ)συντηρητική προεδρία όπως εκείνη του Αχμαντινετζάντ, ακόμα λιγότερο ένα κίνημα αμφισβήτησης σαν εκείνο που ακολούθησε την αμφιλεγόμενη επανεκλογή του τελευταίου το 2009 –κάτι «υπερβολικά επώδυνο», όπως λένε, δεδομένης της εκστρατείας καταστολής που ακολούθησε.
Το Σακράκ-ε Εκμπατάν, όμως, είναι μια κάπως ιδιαίτερη συνοικία. Η πλειοψηφία των 80.000 ανθρώπων που μένουν στα έξι τετραγωνικά της χιλιόμετρα ανήκουν στη μεσαία τάξη. Οι 30άρηδες της περιοχής καυχώνται πως αποτελεί το λίκνο σχεδόν όλων των καλλιτεχνικών και αθλητικών αστικών κινημάτων της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Και η μεσαία τάξη θεωρείται η εκλογική βάση των μετριοπαθών και των μεταρρυθμιστών.
Στην ιστορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν, βέβαια, δεν έχει υπάρξει απερχόμενος πρόεδρος που να μην κατάφερε να κερδίσει την επανεκλογή του. Και αν δείχνει κάτι ακόμα αυτή η ιστορία, είναι πως όποτε οι Ιρανοί προσέρχονται μαζικά στις κάλπες το κάνουν για να ψηφίσουν μεταρρυθμιστές πολιτικούς. «Ο μεταρρυθμιστής πρόεδρος Μοχαμάντ Χαταμί κέρδισε το 1997 και το 2001 με ποσοστό συμμετοχής 79,9% και 66,8% αντίστοιχα», λέει στην «Washington Post» ο Ρεζά Μαρασί, διευθυντής ερευνών στο National Iranian American Council. «Ο Ροχανί κέρδισε πριν από τέσσερα χρόνια με ποσοστό συμμετοχής 72,9% και 18,6 εκατ. ψήφους. Αντιθέτως, κανένας σκληροπυρηνικός προεδρικός υποψήφιος δεν έχει ποτέ ξεπεράσει τις 17,2 εκατ. ψήφους του Αχμαντινετζάντ το 2005».
Ο Ροχανί προηγείται, πράγματι, στις δημοσκοπήσεις. Ενα μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων ωστόσο παρέμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή αναποφάσιστοι. Και πολλοί Ιρανοί εκφράζουν θυμό για τον αργό ρυθμό με τον οποίο αλλάζει η κατάσταση, και δη η οικονομική (τους) κατάσταση, από όταν υπογράφηκε η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα και ήρθαν οι κυρώσεις που ήταν συνδεδεμένες με αυτό –αντίθετα με τις κυρώσεις που αφορούν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή το βαλλιστικό πρόγραμμα. Επιπλέον, ο Ραϊζί μοιράζει απλόχερα λαϊκιστικές υποσχέσεις: μεταξύ άλλων, έχει υποσχεθεί οικονομικά βοηθήματα για τους φτωχούς χωρίς να διευκρινίσει πώς σκοπεύει να τα χρηματοδοτήσει. Και πιστεύεται πως είναι η επιλογή που προτιμά το συντηρητικό κατεστημένο της χώρας, με επικεφαλής τον ανώτατο πνευματικό ηγέτη Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ και το πανίσχυρο σώμα των Φρουρών της Επανάστασης, δεν είναι λοιπόν αβάσιμοι οι φόβοι που εκφράζονται για ενδεχόμενη εκλογική νοθεία.
