Το 1996 απέσπασε το Βραβείο Τέρνερ προσκαλώντας με τη βίντεο αρτ δουλειά του το φιλότεχνο κοινό να παρατηρήσει την αναδυόμενη σκηνή των νέων βρετανών καλλιτεχνών, γνωστή ως YBA (Young British Artists). Ο Ντάγκλας Γκόρντον βρέθηκε τον περασμένο μήνα στην Αθήνα για τα εγκαίνια της κοινής έκθεσής του με τον Λόρενς Βίνερ «Ροδοδάκτυλος Ηώς» στην γκαλερί Γκαγκόζιαν.

Ο πενηντάχρονος πολυβραβευμένος σήμερα καλλιτέχνης έδειχνε μάλλον έκθαμβος και το απέδωσε στην πρωινή του επίσκεψη στο Σούνιο και στην επίδραση που είχε πάνω του ο ναός του Ποσειδώνα. «Μου είναι δύσκολο αυτή τη στιγμή να μιλήσω και να συγκεντρώσω το μυαλό μου. Τι μέρος! Ξέρετε, ένας από τους αρχαίους μύθους σας ξεκινά από τη Σκωτία». Σε κατάσταση μέθεξης από τη συνάντησή του με το τοπίο και το αρχαίο μνημείο που του θύμισε διαφορετικά επεισόδια από την αρχαιοελληνική μυθολογία, την οποία έχει μελετήσει καλά, όπως ισχυρίζεται, ο Γκόρντον άρχισε να συνδέει τα έργα του που εκτίθενται έως αύριο στην οδό Μέρλιν 3 με το επόμενο «σοκ» του, τα εκθέματα στο Μουσείο Ακρόπολης. «Σκέφτηκα στην πρώτη μου έκθεση στην Αθήνα να φέρω μέρος της δουλειάς που κάνω στην Ιταλία με μάρμαρο. Κάποια αναπαραστατικά κομμάτια στα οποία επίτηδες υπήρχαν ατέλειες στην επιφάνειά τους. Για να θυμίζουν τη διαδικασία κατά την οποία δουλεύω με πηλό και βάζω τα χέρια μου μέσα στο υλικό. Αλλά όταν είδα στην Ακρόπολη αυτά τα θραύσματα των αρχαίων μαρμάρινων γλυπτών, βρήκα κάτι κοινό στην κλασική τεχνοτροπία και στα εκούσια ελαττώματα των δικών μου κομματιών». Πρόκειται για επτά γλυπτά από λευκό λείο μάρμαρο Καράρας που απεικονίζουν τα δάχτυλά του και μέρος από τα χέρια του και τους βραχίονές του. Σε κάποια λείπουν τα δάχτυλα και ο Γκόρντον τα εγκατέστησε στον τοίχο της εισόδου του εκθεσιακού χώρου. «Το εκλιπόν δάχτυλο σε αυτό το χέρι υπενθυμίζει στον θεατή το δημοκρατικό έλλειμμα που υπάρχει αυτή τη στιγμή γύρω μας» σχολιάζει με χιούμορ ο σκωτσέζος καλλιτέχνης που νιώθει έλξη για την Αθήνα. «Κάτι παράξενο έχει η ατμόσφαιρα στην πόλη και με καλεί να έρθω ξανά. Το κατάλαβα όταν επισκέφθηκα την περιοχή όπου θα προβληθεί η ταινία μου στο πλαίσιο της documenta14».

Το «I had nowhere to go» («Δεν είχα πού να πάω», 2016) είναι µια ταινία/εγκατάσταση προβαλλόµενης εικόνας, διάρκειας 97 λεπτών, στην οποία ακούγεται η φωνή του πειραματικού κινηµατογραφιστή Τζόνας Μέκας να διαβάζει αποσπάσµατα από την οµότιτλη αυτοβιογραφία του 1991, ενώ η εικόνα του εµφανίζεται περιοδικά µέσα από το πυκνό σκοτάδι της οθόνης. Tο έργο του Γκόρντον σχεδόν δεν δείχνει τίποτα. «Είχα συνηθίσει στις καλοδιατηρημένες υποδομές του Κάσελ που δεν έχουν ζωντάνια. Και βρέθηκα στην Κυψέλη, προφανώς μία από τις πιο ενεργητικές περιοχές, σε αυτόν τον υπέροχο ερειπωμένο θερινό κινηματογράφο. Μου άρεσε πολύ αυτή η αδρή αίσθηση εγκατάλειψης. Είναι ό,τι καλύτερο ταιριάζει στην ταινία».

Τελευταία Νέα