Πέμπτη βράδυ: Η περιοχή πέριξ του Συντάγματος ήταν –όπου κι αν ήσουν –μελαγχολική. Εντός Βουλής: Οι μέσα μοιάζουν απλώς να νομοθετούν τόνους χαρτιών σε προσυνεννόηση με τις δυνάμεις των δανειστών. Η υπακοή στη δημοσιονομική πειθαρχία αρχίζει να λαμβάνει θεολογικούς όρους. Η χώρα μένει εντός Μνημονίου μέχρι νεωτέρας. Το πολιτικό προσωπικό προσαρμοσμένο στη συγκυρία μοιάζει ανέτοιμο να διαμορφώσει οδικό χάρτη για μια ολόκληρη νέα γενιά. Οι τελευταίοι όχι άδικα επέλεξαν και την Πέμπτη το «Survivor».
Η πολιτική, αποσπασμένη από τη μέση αγωνία των λαϊκών σπιτιών, επανέρχεται σε αυτά μόνον προς άγραν ψήφου. Ενας ολόκληρος κόσμος μοιάζει να επιλέγει μηχανοδηγούς μιας προαποφασισμένης άσκησης. Αν η ευμάρεια των 90s ή των 00s κατάφερνε να διαμορφώσει το αίτημα του εκσυγχρονισμού και να στεγάσει μια ολόκληρη κοινωνική συμμαχία, η σημερινή συνταγματική λιτότητα δεν επιδέχεται αιτήματα. Εκτός του οριοθετημένου: εξιτήριο από τα Μνημόνια. Λες και εντός ευρωζώνης δεν θα συνεχιστεί η επιτήρηση. Λες και η έξοδος από τα Μνημόνια θα συνοδευτεί από αυτόματη παραγωγική ανασυγκρότηση. Εντός Βουλής μια υποτονική συζήτηση ήλθε απλώς να επιβεβαιώσει την ακινησία των ημερών.
Εκτός Βουλής, πάλι, τα πράγματα δεν ήταν διαφορετικά. Ακόμη και η απεργία –της οποίας ηγήθηκε πλειοψηφικά το ΠΑΜΕ –δεν έδωσε τον τόνο. Η συγκέντρωση της Πέμπτης, επίσης. Παρότι επιχειρήθηκε να αναβιώσει την οσμή των Αγανακτισμένων, η μόνη οσμή ήταν από δακρυγόνα που και αυτά δεν έπεσαν με το τσουβάλι. Οι γραφικές εφορμήσεις στη Βουλή και οι παιάνες απλώς επέτειναν τη μελαγχολία μιας πλατείας που μόνο γεμάτη δεν ήταν. Εμοιαζε η ήττα των μέσα να τροφοδοτεί την ήττα των έξω. Εμοιαζε την Πέμπτη η Πλατεία Συντάγματος να καθρεφτίζει το κοινωνικό και πολιτικό αδιέξοδο.
Και από δω και πέρα; Ο πολιτικός χρόνος που διαμορφώνεται τυπικά μέχρι τη λήξη του προγράμματος (καλοκαίρι του 2018) θα οριστικοποιήσει τη νέα πραγματικότητα: επενδυτές που θα ψωνίζουν φτηνά, επιδοματική πολιτική που θα αντικαταστήσει το πραγματικό κοινωνικό κράτος. Αφομοίωση της λιτότητας. Ο Τσίπρας θα επιχειρήσει να διαψεύσει το ρητό: τα Μνημόνια φέρνουν Μνημόνια. Θα επιχειρήσει έστω και τελευταία στιγμή να καταγραφεί ως ο Πρωθυπουργός του εξιτηρίου. Χωρίς ένα παράλληλο πρόγραμμα ανακούφισης και αντιμετώπισης της ανεργίας, δεν θα τα καταφέρει. Ο Μητσοτάκης θα ποντάρει στη φθορά της κυβέρνησης αν και ο χρόνος δεν είναι ακριβώς υπέρ του.
Το κυριότερο: η μόνη πολιτική δύναμη που θα μπορέσει να σταθεί θα είναι αυτή που θα βγάλει την κοινωνία από την ακινησία και το αίσθημα της μελαγχολίας. Που θα ξαναθέσει τον κόσμο της εργασίας στο κέντρο των πραγμάτων.
Τελευταία Νέα