Πώς κάνετε έτσι μωρέ; Για μένα, σήμερα δεν είναι σήμερα αλλά δυο χρόνια πίσω. Παρατηρώντας με το γυαλί του ψαρά τον βυθό της κατάστασής μας, ξημερώθηκα αλλού γι’ αλλού, και συγκεκριμένα στο χαρμόσυνο πρωινό της 6ης Ιουλίου 2015 –μετά το δημοψήφισμα –όταν όλα έδειχναν ότι θα τινάζαμε τη Μέρκελ στον αέρα, σήμερα όμως ακόμη και ο Τσίπρας σβήνει από τις επαφές του τον Σουλτς και κάνει ριπόρτ στο Die Linke.
Το θέμα δεν είναι ώς πότε θα βλέπουμε τα λαιμά του πρωθυπουργού σε πλήρη ανάπτυξη. Διότι ceci n’ est pas une cravate, κι αυτό το ξέρει ο κάθε ντιλετάντης νέος που ‘θελε η μούρη του να φορέσει σέλα και να καμαρώνεται με το σύρε κι έλα. Το προχθεσινό καραγκιοζιλίκι μπορεί να ταράξει λίγο τους δημοσκόπους και να τους στρέψει ίσως στον απόλυτο μπιζιμποντισμό, αλλά πού θα πάει; Αργά ή γρήγορα θ’ αποκάμουν και θα παραδοθούν στη θερινή ραστώνη, όπως λέγαμε και παλιά, τότε που υπήρχε ραστώνη, υπήρχε και γαϊδουριά.
Λέγαμε κι άλλα παλιά, ή μάλλον λέγαμε και ξελέγαμε, γιατί αυτό είναι που μας κρατάει ακόμα στον αφρό, ενώ κανονικά θα έπρεπε να μας ψάχνουν τώρα με μπουκάλες και sonar όπως ψάχνουν οι δύτες εναλίων αρχαιοτήτων για την Ατλαντίδα. Ομως να! Τι βλέπω να βγαίνει από το νερό; Ενας με τη μαρμάρινη γενειάδα του να στάζει!
–Τι βρήκες Αρχιμήδη μου;
–Τ’ απίδι μου, τ’ απίδι μου.
Αυτή η μανία σου για ομοιοκαταληξία, να μου το θυμηθείς, μια μέρα θα μας οδηγήσει σε μεγάλες παρεξηγήσεις. Οπως της περασμένης Τετάρτης, όπου ο Τζιάνι Πιτέλα και δυο γερμανίδες της Οικολογίας και της Αριστεράς πήγαν κι έστησαν τον αγώνα ασυλίας ψηφίζοντας, με κριτήριο τη συμβίωση στην παραλία, να «επισπεύσει ο Σόιμπλε τη λύση για το ελληνικό χρέος». Για να παρατείνει ο Παπαδημούλης τις διακοπές του στις Βρυξέλες και να συνεχίσει ο Ντάνος να ξύνει την κοράτσα από τους κοιλιακούς του κάτω από τα φοινικόδεντρα. Και σηκώθηκε τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ, κι αναδεύτηκε ο ντελβές, κι η Ατλαντίδα βούτηξε με το κεφάλι στον αφρισμένο πόντο. Κάποιοι λένε ότι έγινε βουνό.
