Αναζήτηση
Αύριο Κωνσταντίνου κι Ελένης, η Αγία Ελένη θα προσφέρει φοντάν και λικεράκι στο salon de reception της Αγίας Βαρβάρας. Θα φορά μπροκάρ τουαλέτα και μια τιάρα στηριγμένη σε ανέμελο σινιόν. Εχουν ήδη κρατηθεί ρεζερβέ στασίδια για τους εκλεκτούς καλεσμένους της βεγγέρας και ιδιαιτέρως τον κύριο Γιακουμάτο, την κυρία Αυλωνίτου –τους χωρίζει το κόμμα, τους ενώνει η ψυχοσύνθεση –τον κ. Κουμουτσάκο, και κυρίως τον Κωστή Χατζηδάκη που ομολογώ δεν του το ‘χα και με εξέπληξε δυσάρεστα. Αυτοί μεταξύ άλλων πολιτικών. Πολλών και ανόητων.
Οταν ήμουν μικρή νόμιζα πως η Αγία Ελένη ήταν μια πανέμορφη ευλαβής Βυζαντινοπούλα που παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο. Πολύ με χάλασε όταν πληροφορήθηκα πως ήταν η μητέρα του κι όχι η σύζυγός του. Βέβαια η σκοπίμως κι ενσυνειδήτως κατευθυνόμενη εκπαίδευση μας προφύλαξε από άλλα παιδικά τραύματα: π.χ. δεν μας είπαν ποτέ πως η Βυζαντινοπούλα της καρδιάς μας ήταν στην πραγματικότητα η Ρωμαία Φλαβία Ιουλία Ελένη που, μαζί με τον γιο της Κωνσταντίνο, ξεπάστρεψαν χώρες και λαούς. Κι αφού εξολόθρευσαν ό,τι ανέπνεε, πετούσε ή κολυμπούσε, έγιναν μετά χριστιανοί για να ξεπλύνουν αίματα και κρίματα.
Και να προστεθούν κι αυτοί με τη σειρά τους στην κατηγορία των αγίων-δολοφόνων:
Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και γυναίκες σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο Μέγας Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροήν δολοφόνος αφού σκότωσε γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με χιλιάδες θύματα στους πολέμους του.(Πηγή http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=444281)
Οι χαρακτηρισμοί «καλός χριστιανός» και «καλός άνθρωπος» συμπίπτουν ενίοτε, αλλά όχι πάντα. Γιατί καλός χριστιανός δεν είναι αυτός που παπαγαλίζει ευαγγέλια, κοντάκια, ύμνους, κανόνες, εορτές αγίων, οσίων, οσιομαρτύρων και πότε πέφτει Πάσχα το 2039. Καλός χριστιανός δεν είναι αυτός που ταμπουρώνει την πίστη του πίσω από κάρες αγίων, πίσω από λείψανα και σκηνώματα κι αγιασμένες παντόφλες. Που πιστεύει ειλικρινά πως ο σταυρός στον λαιμό του έχει μέσα κομμάτια από το Τίμιο Ξύλο και πως το Αγιο Φως είναι όντως άγιο.
Καλός χριστιανός δεν είναι αυτός που σταυροκοπιέται απ’ το πρώτο στασίδι της εκκλησίας. Δεν είναι αυτός που με σφιγμένα χείλη κλείνει την πόρτα στην κάθε μορφής διαφορετικότητα: θρήσκευμα, υπηκοότητα, εμφάνιση, ύψος, βάρος, ηλικία, προσωπικές επιλογές, ατομικά δικαιώματα.
Τι γίνεται «εκεί πάνω» κι αν υπάρχει «εκεί πάνω», ουδείς γνωρίζει. Αν όντως υπάρχει, ο γνώμονας που χωρίζει την Κόλαση από τον Παράδεισο, συγγνώμη αλλά αποκλείεται να είναι η τέλεια αποστήθιση της ακολουθίας του Μεγάλου Απόδειπνου.
Καλός άνθρωπος είναι αυτός που καταλαβαίνει και κατανοεί. Που απλώνει το χέρι και σφίγγει το χέρι. Που χαμογελά από τα μάτια, όχι από τα χείλη. Που στηρίζει. Που βοηθάει, που είναι παρών, που δεν αποστρέφει το βλέμμα. Και που, στην τελική, από τους δυο τους χιτώνες δίνει τον έναν. Οχι γιατί έτσι τον έμαθαν τα Θρησκευτικά του Δημοτικού. Αλλά γιατί τη γενναιοδωρία τη φέρει εντός του.
Αυτά για όποιον θεωρήσει τον τίτλο του κειμένου ασεβή, αναιδή ή βέβηλο. Δεν είναι. Ομως ο Χριστός καταδίκαζε όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια με σκηνώματα, αγιασμένες ελβιέλες και τα ντεπιές του τάφου. Και σίγουρα θα έδιωχνε βίαια τους πολιτικούς φαρισαίους από τον ναό του.
Στις πύλες του Παραδείσου –αν υπάρχουν –δεν μπαίνουν αυτοί που παπαγαλίζουν τα δώδεκα ευαγγέλια. Μπαίνουν αυτοί που αγαπούν τον πλησίον τους. Και που τους αγαπάει κι αυτός. Με μια αγάπη που ενέχει τη στοργή. Την τρυφερότητα. Την αφοσίωση.Και πάνω απ’ όλα τη γενναιοδωρία ψυχής.
