–Το ψήφισαν και οι εκατόν πενήντα τρεις. Κάποιοι εντελώς ανέκφραστοι, λες και διεκπεραίωναν μια τυπική διαδικασία, δίχως την παραμικρή ηθική ή συναισθηματική έστω βαρύτητα. Λιγοστοί ανάμεσά τους με σκυμμένο το κεφάλι, με τον στίχο «πού είσαι νιότη που ‘λεγες πως θα γινόμουν άλλος» να αντιλαλεί ενοχλητικά στα αφτιά τους. Οι περισσότεροί τους όμως με ύφος εορταστικό. Με τη φτιαχτή αυτοπεποίθηση εκείνου που πιστεύει στο ίδιο του το ψέμα. Εξαπολύοντας ρητορικούς μύδρους σε όποιον, από όπου προερχόμενο, διανοήθηκε να αμφισβητήσει τον θρίαμβό τους. Να αρνηθεί το ηθικό τους πλεονέκτημα. Εξαρθρώνοντας εν ψυχρώ την ίδια την πραγματικότητα προκειμένου να τη φέρουν στα μέτρα τους….

–Γιατί εντυπωσιάζεσαι; Βουλευτές δεν είναι;

– Μα είναι οι βουλευτές που εξελέγησαν τάζοντας πως θα σκίσουν τα Μνημόνια. Οτι θα τερματίσουν ακαριαία τη λιτότητα, θα πατάξουν τη φτώχεια, θα εκμηδενίσουν την ανεργία. Πως θα γυρίσουν την Ελλάδα πίσω στο 2008.

–Ε και λοιπόν; Το μόνο που τους νοιάζει πλέον είναι να κάνουν παν το δυνατόν για να επανεκλεγούν. Να μείνουν με κάθε κόστος στο πολιτικό παιχνίδι.

– Τόσο μέλι έχει τέλος πάντων το πολιτικό παιχνίδι;

–Για εσένα και για εμένα η καθημερινότητα του μέσου βουλευτή, ασχέτως κόμματος, θα αποτελούσε σκέτο εφιάλτη. Να πρέπει να πηγαινοέρχεσαι διαρκώς από την περιφέρειά σου στην Αθήνα, να προωθείς αιτήματα, να σφίγγεις χέρια, να φιλάς γέροντες και μωρά, να παριστάνεις τον εγκάρδιο και τον χαριτωμένο σε ανθρώπους που ουδόλως σε ενδιαφέρουν, ούτε και τους γνωρίζεις καλά καλά. Αποτελούν ωστόσο τους εν δυνάμει ψηφοφόρους σου. Να εκστομίζεις ακατάπαυστα έωλες υποσχέσεις και ξεδιάντροπα ενίοτε ψέματα. Να χορεύεις σε γάμους, να βουρκώνεις σε κηδείες, να καταθέτεις στεφάνια και να κόβεις κορδέλες. Να κολακεύεις τους τοπικούς παράγοντες, να γλείφεις τους χρηματοδότες σου, να κάνεις ρεβεράντζες σε τηλεοπτικούς δημοσιογράφους για να σε καλούν να κοκορομαχείς στα πάνελ. Ο ιδιωτικός σου χρόνος να ‘ναι λιγοστός, να μην μπορείς να χαλαρώσεις ούτε τα Σαββατοκύριακα με την αγαπημένη ή τον αγαπημένο σου, τα παιδιά σου να μεγαλώνουν με εσένα ουσιαστικά απόντα. Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών διάγει έτσι και χειρότερα.

– Γιατί το κάνουν όλο αυτό στους εαυτούς τους;

-Μετρημένοι στα δάχτυλα είναι όσοι εμπνέονται από κάποιο όραμα για τη χώρα, για την ιδιαίτερη έστω πατρίδα τους. Εκείνοι μάλιστα, οι ελάχιστοι, απαξιούν να ψηφοθηρήσουν. Αρνούνται όσο γίνεται τα ρουσφέτια και τις δημόσιες σχέσεις. Ολοι οι υπόλοιποι κινούνται από καθαρή ματαιοδοξία. Μουρλαίνονται να τους αναγνωρίζει ο κόσμος. Να είναι η παρουσία τους σε μια κοινωνική εκδήλωση γεγονός. Να τους φωτογραφίζουν δίπλα στον δεσπότη, να συνωθούνται οι κάμερες –των τοπικών έστω καναλιών –για να απαθανατίσουν τις δηλώσεις τους. Να δίνουν προσταγές στους «επιστημονικούς συνεργάτες» τους, να έχουν σήκω σήκω, κάτσε κάτσε τον φρουρό-σοφέρ τους, να τα φτιάχνουν με τη γραμματέα τους… Οταν τελειώνει η πολιτική καριέρα τους, όταν τους στέλνουν οι πολίτες σπίτι τους, κυριολεκτικά μαραίνονται. Κλειδαμπαρώνονται για να μη συναντούν τα αδιάφορα πια βλέμματα. Ή –αντίθετα –παίρνουν αμπάριζα κάθε εκδήλωση, θρήνο και πανηγύρι, για να δηλώνουν με την παρουσία τους ότι είναι ακόμα ζωντανοί. Πως δεν ξοφλήσανε. Θλιβερή κατά τη γνώμη μου η καθημερινότητα του νυν. Ακόμα θλιβερότερη δε η μοίρα του τέως…

– Ξεχνάς το οικονομικό δέλεαρ. Εξι χιλιάρικα, αν δεν κάνω λάθος, βασικές αποδοχές. Συν οι ατέλειες και τα επιδόματα. Πού θα τα ξαναβρούν αυτά;

–Ανέκαθεν πίστευα πως το πολιτικό προσωπικό πρέπει να αμείβεται καλά. Ωστε να μπαίνει δυσκολότερα στον πειρασμό της διαφθοράς. Παρατηρώντας όμως γύρω μου, διαπιστώνω ότι η εντιμότητα του καθενός δεν εξαρτάται από όσα έχει ή δεν έχει. Υπάρχουν ραχοκοκαλιές εκ γενετής άκαμπτες και άλλες που λυγίζουν στο πρώτο φύσημα του ανέμου.

– Ας τους στερήσουμε λοιπόν το χρηματικό κίνητρο. Την περιβόητη βουλευτική αποζημίωση.

–Και πώς θα βιοπορίζονταν; Θα καταλήγαμε σε μια Βουλή των πλουσίων. Η αφοσίωση στα κοινά θα καταντούσε χόμπι πολυτελείας. Ασε, έχω καλύτερη ιδέα.

– Λέγε.

–Οι αποδοχές των βουλευτών να ισούνται με τα εισοδήματα που έχουν δηλώσει στην Εφορία τον τελευταίο χρόνο προτού εκλεγούν. «Θέλεις να εγκαταλείψεις προσωρινά το επάγγελμά σου για να γίνεις πατέρας –ή μητέρα –του έθνους; Η Ελληνική Δημοκρατία δεν θα σου στερήσει τίποτα από όσα υλικά απολάμβανες. Θα σου εγγυηθεί το ίδιο ακριβώς επίπεδο διαβίωσης. Μία ή άλλη για το πορτοφόλι σου. Ας δούμε αν το λέει η καρδιά σου…