Καρχαρίες

Μπορεί να φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας, κάτι που δεν μας αφορά άμεσα, που συμβαίνει κάπου αλλού, πέρα μακριά. Μπορεί τα δύο πιθανολογούμενα κρούσματα στην Ελλάδα να μην μας έχουν πείσει ότι το «παιχνίδι» χτύπησε την πόρτα μας. Κι όμως πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας.

Η «Μπλε Φάλαινα», αυτό το κατασκεύασμα ενός άρρωστου μυαλού που μόνο ως παιχνίδι δεν μπορεί να υπολογίζεται, κινείται με τη μεγάλη ταχύτητα της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Δεν χρειάζεται να διασχίσει ούτε στεριές ούτε θάλασσες ούτε, βέβαια, υπάρχουν σύνορα για να εμποδίσουν την εξάπλωσή του. Τρέχει και καταβροχθίζει. Σαν φάλαινα, κι ακόμα χειρότερα, σαν καρχαρίας.

Μέσα από το Διαδίκτυο παιδιά, έφηβοι και νεαροί «παραμυθιάζονται» από τη διαδικασία εντολών και προχωρούν βήμα βήμα προς την αυτοκαταστροφή τους, προς την αυτοκτονία. Επηρεασμένοι από ένα σύστημα που τους έχει εξοικειώσει με τη βία, απελπισμένοι και απομονωμένοι, χαμένοι σε έναν αδιάφορο κόσμο, θεωρούν ότι «κάποιος» τους έδωσε σημασία… Ακόμα κι αν είναι να πονέσουν. Αυτή η επικοινωνία με τον ισχυρό άγνωστο δρα πολλαπλά σε μια γενιά που έχει χάσει την επαφή της με το χειροποίητο και το χειροπιαστό, που έχει χάσει τον προσανατολισμό της.

Σε ορισμένα σχολεία έχει αρχίσει η ενημέρωση σε γονείς και παιδιά. Γιατί, όσο κι αν φαίνεται παράλογο, σε μια εποχή που το παράλογο έχει αντικαταστήσει το λογικό, δεν πρέπει να το προσπερνάμε. Με τις άμυνες όλων μας να έχουν αδυνατίσει, ο κίνδυνος είναι να μην δούμε τα – ορατά –σημάδια.

Οι έφηβοι πάντα αναζητούν διεξόδους. Οσο πιο βαριά τους έπεφτε η ζωή, σε τόσο πιο παράτολμα πράγματα ενέδιδαν. Τώρα που αντλούν απογοήτευση ακόμα και από τα λίγα like σε μια φωτογραφία, η κατάσταση έγινε επικίνδυνη. Πολλώ δε μάλλον που το άγνωστο κοντεύει να τους γίνει οικείο, καθώς οι «φίλοι» δεν είναι παρά ένα όνομα σε μια οθόνη, όσο κι αν ο αριθμός τους πολλαπλασιάζεται. Εκείνοι εξακολουθούν να νιώθουν μόνοι. Κάπου εκεί τα σαγόνια του καρχαρία είναι έτοιμα να τους κατασπαράξουν.