Καιρό είχε να μιλήσει ο έως σχετικά πρόσφατα λαλίστατος Λάκης Λαζόπουλος. Αυτός που, όταν «ξεμπρόστιαζε» κάθε βδομάδα τους Σαμαροβενιζέλους, το κοινό του, εκστασιασμένο, χαχάνιζε. Πάντα στο πλαίσιο της «σάτιρας», βεβαίως, βεβαίως. Ισως, πάλι, η σιωπή του να οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει πλέον τίποτα γύρω μας που να προσφέρεται για σάτιρα. Τι να σατιρίσεις αλήθεια σήμερα με μια κυβέρνηση που επί των ημερών της όλα λειτουργούν ρολόι; Τη δουλειά του πάντως πρόκαμε και την έκαμε ο Λάκης. Αποδομώντας όλους τους προηγούμενους, άνοιξε –στο μέτρο που του αναλογούσε –διάπλατα τον δρόμο για να μας καθήσουν στον σβέρκο οι συριζανελαίοι. Αλλά και ο Αλέξης, παιδί με τρόπους, δεν τον ξέχασε. Και για το Ευρωκοινοβούλιο τον πρότεινε, και στον Ολάντ τον παρουσίασε σαν εκπρόσωπο των πνευματικών (sic) ανθρώπων της χώρας.
Σιγή, λοιπόν, από το αηδόνι του συριζανελισμού. Είναι, βλέπεις, κι αυτοί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τόσο συνεπείς στην τήρηση όσων υποσχέθηκαν και τόσο politically correct ώστε δεν σου δίνουν και πάτημα, βρε παιδί μου, να τους σατιρίσεις. Να, όμως, που πρόσφατα η φωνούλα του Λάκη ακούστηκε. Για να σχολιάσει τον Ακη και την αποφυλάκισή του, αλλά και για να μας πει –ευκαιρίας δοθείσης –πως όλοι όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και δώθε θα έπρεπε λίγο πολύ να βρίσκονται στον Κορυδαλλό. Κατά τον κ. Λάκη, λοιπόν, η μεταπολιτευτική περίοδος ήταν απλώς περίοδος ασύστολης κλεπτοκρατίας, και τίποτε άλλο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και ο Σημίτης, όλοι, το μόνο που είχαν κατά νου –κατά τον Λάκη πάντα –ήταν οι αρπαχτές. Το τρίπτυχο του καλού λαϊκιστή: καταγγελία (γενικώς και αορίστως), ισοπέδωση, χάιδεμα αφτιών του «καλού λαού», ο οποίος απλώς έχει την ατυχία να τον κυβερνούν ανάξιοί του.
Τι κι αν η Μεταπολίτευση είναι η μακρότερη περίοδος ομαλού πολιτικού βίου που έχει γνωρίσει η χώρα; Τι κι αν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης; Τι κι αν αυτό σήμαινε –εκτός από πολλά άλλα –και εισροή δισεκατομμυρίων σε επιδοτήσεις, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης και ΕΣΠΑ; Τι κι αν το κατά κεφαλήν εισόδημα του έλληνα πολίτη πολλαπλασιάστηκε; Τι κι αν, από την Ελλάδα του 1950, όταν οι συμπολίτες μας έβλεπαν κατοστάρικο και γυάλιζε το μάτι τους, φτάσαμε στην Ελλάδα όπου σχεδόν όλοι έχουν ιδιόκτητο σπίτι και αυτοκίνητο; Τι κι αν από εκεί που η Ελλάδα έστελνε τα παιδιά της μετανάστες στην Αυστραλία και στη Γερμανία έφτασε να είναι χώρα εισαγωγής εργατικών χεριών και ενσωμάτωσης μεταναστών ποικίλων προελεύσεων; Σιγά το πράμα! Για τον Λάκη και τους άλλους αρχιερείς του λαϊκισμού οι πολιτικοί είναι γενικώς απατεώνες, οι Γερμανοί είναι γενικώς Ναζί και βασανιστές, οι γριές είναι γενικώς επιρρεπείς στο να πέρδονται κ.ο.κ. Το εγκόλπιον του καλού λαϊκιστή σε όλο του το μεγαλείο!
Αφήστε, λοιπόν, Λάκηδες, τη Μεταπολίτευση ήσυχη. Αν θέλετε να αναζητήσουμε ευθύνες (που δεν θέλετε, άλλος είναι ο σκοπός σας), ευχαρίστως να αναζητήσουμε. Αλλά συγκεκριμένα, με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Οχι με όρους αναψυκτηρίου και προπαγάνδας του χειρότερου δυνατού είδους.
Ο Ανδρέας Παππάς είναι επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής
Τελευταία Νέα