Αναζήτηση
Οταν στα τέλη του 2011 εμφανίστηκε έξω από τη Βουλή το «κίνημα» των αγανακτισμένων, υπήρχαν φωνές που από την πρώτη στιγμή, το πρώτο δευτερόλεπτο, έλεγαν και πένες που έγραψαν ότι εδώ γεννιέται ένα δηλητηριώδες φίδι το οποίο σε λίγο θα αφήσει τα αβγά του μέσα και όχι έξω από τη Βουλή. Δυστυχώς, επαληθεύτηκαν. Μετά τα δυόμισι χρόνια αποθέωσης –από την πλευρά του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ –του ψέματος, της απάτης που την είπαν αυταπάτη και της αυταπάτης που ήταν απάτη, των α λα «Καραγκιόζη» πολιτικών (ένα μέτρο μου, ένα αντίμετρό σου, ένα και ξανά ένα μέτρο μου), της αποθεωνόμενης αγραμματοσύνης (γνωρίζω μόνο τα μπακαλίστικα οικονομικά –Χρήστος Καραγιαννίδης) είμαστε μάρτυρες μιας άλλης, διαφορετικής εμφάνισης. Αυτής των «φιλελεύθερων» αρνητών του κοινοβουλευτισμού.
Εμφάνιση αν και όχι τόσο μαζική στις πλατείες, πολύ μαζική όμως στα κοινωνικά δίκτυα και στην αρθρογραφία. Από τα «φάσκελα» στη Βουλή στο «παραιτηθείτε» έως τη «φλογερή» αρθρογραφία υπέρ της αποχώρησης της αντιπολίτευσης από τη Βουλή, ο δρόμος μια γραβάτα απόσταση. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών η άγνοια της αξίας του κοινοβουλευτισμού και ο φανατισμός. Ακροδεξιός και ακροαριστερός την τραγική πρώτη φορά αυτός ο παρονομαστής, «φιλελεύθερη» φάρσα τη δεύτερη φορά
Αφήστε τους να ψηφίσουν τα μέτρα μόνοι τους, ακούσαμε. Και δώσ’ του φωτογραφίες από κενά έδρανα που υποτίθεται δοξάζουν την αστική φιλελεύθερη και κοινοβουλευτική δημοκρατία. Και ρίξε ύμνους στον κοινοβουλευτισμό, τον οποίο δεν αποδέχονται οι λαϊκιστές ενώ εμείς οι παλαιοφιλελεύθεροι συν κάποιοι νεοσοσιαλδημοκράτες τον υπηρετούμε από τόσο δα μικρά παιδάκια, όπως έλεγε ο κομματάρχης Γκρούεζας – Παπαγιαννόπουλος. Τον υπηρετούμε, ευτελίζοντάς τον.
Να μην προσέλθει σύσσωμη η δημοκρατική αντιπολίτευση για να εκφράσει τη διαφωνία της με τη νέα σοδειά σανού που παρήγγειλε και έφερε προς πώληση στους έλληνες πολίτες η κυβέρνηση, ζητούσαν όλοι αυτοί. Να τους αφήσει μόνους. Μπράβο! Ζήτω η δημοκρατία σας κύριοι. Μόνο που νόμιζα ότι στις δημοκρατίες οι φιλελεύθεροι, οι αριστεροί δημοκράτες, οι κεντροαριστεροί, οι σοσιαλδημοκράτες, ακόμη ακόμη και οι «επάρατοι δεξιοί» δίνουν τις μάχες στο Κοινοβούλιο. Ολοι αυτοί υπερασπίζονται τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες αντί της αντικατάστασης της Βουλής από τον «λαό», από τα άδεια έδρανα, από τα δημοψηφίσματα ή από την «άμεση» δικτατορία (συγγνώμη, δημοκρατία ήθελα να γράψω).
Αν δεν πιάσει τα μέτρα, ισχυρίζεται η κυβέρνηση, θα τα «ξεψηφίσει». Αυτή την ανοησία ποιος θα την καταψήφιζε; Τα άδεια έδρανα; Εντάξει, να ταΐζουν σανό τους πολίτες οι κυβερνώντες, μα να κάνουν το ίδιο και οι «φιλευρωπαίοι δημοκράτες»; Αξίζουν όμως ένα μπράβο οι ηγέτες των κομμάτων της αντιπολίτευσης που δεν άκουσαν τις σειρήνες αυτού του αντικοινοβουλευτικού «φαντάσματος».
Ο Μαρξ μια δυο φορές και ο Λένιν εκατοντάδες μιλούσαν για τον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό». Πού να φαντάζονταν και οι δυο τους ότι στην Ελλάδα του 2017 θα ανακαλύπταμε και τον φιλελεύθερο κοινοβουλευτικό κρετινισμό;
