Οι μεταξωτές γραβάτες ταιριάζουν σε επιδέξιους λαιμούς. Οι επτά αυτές λέξεις αποτελούν, επί το κοσμιώτερον, παράφραση ενός άλλου πιο σαρκαστικού ρητού, γνωστού άλλωστε σε όλα τα κοινωνικά και πνευματικά στρώματα.
Η ίδια αυτή παράφραση αφορά όχι μόνο τον Πρωθυπουργό της πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης, αλλά και όλο το ενδυματολογικά και ιδεοληπτικά παλαιοημερολογίτικο πολιτικό του επιτελείο, που με την… αγραβάτωτη επιμονή του μας ξαναγυρίζει στα χωρίς λαιμοδέτη «νηστίσιμα» πουκάμισα της ιρανικής ισλαμικής σιϊτικής επανάστασης.
Θα μου πείτε: Τι επιτέλους επιδιώκεις μ’ αυτό τον πρόλογο; Μα, απλώς, να εξάρω την «πρωτοτυπία» αυτή του Πρωθυπουργού, που από επικοινωνιακή επιπολαιότητα αντιγράφει τις ρετουσαρισμένες, από τους παλιούς πλανόδιους φωτογράφους, φωτογραφίες των παππούδων του στη μαγευτική Αθαμανία της Αρτας, με τα αγραβάτωτα υφαντά πουκάμισα, που αντί για γιακάδες είχαν ιερατικού στυλ πατιλέτες, που κούμπωναν σφιχτά στους λαιμούς πολλών προγόνων της υπαίθρου, μ’ εκείνο το καμαρωτό ύφος τους που θυμίζει όρθιο σκεπάρνι…
Ομως, για τον πάντοτε πρωτοτυπούντα σε γκάφες, ψέματα και προκλήσεις Πρωθυπουργό, το στυλ των αγραβάτωτων, των ισπανιστί decorbatados (κατ’ αναλογίαν των ξεπουκαμίσωτων περονιστών, δηλαδή των descamisados), αυτό το… αστείο της sin corbata, της χωρίς λαιμοδότη εμφάνισης, έχει ήδη μπαγιατέψει…
Ο Πρωθυπουργός έχει ήδη προπονηθεί και καθημερινά το παλεύει σε άλλο στίβο, δηλαδή στην κατασκευή εχθρών. Αυτός ο άλλος στίβος δεν είναι τόσο οι καθημερινοί, στο Κοινοβούλιο, αντίπαλοί του όσο η αποτρόπαια για τον Πρωθυπουργό και εθιμικώς αποκαλούμενη «τετάρτη εξουσία» των ΜΜΕ, φυσικά και των δημοσιογράφων.
Εδώ, ας μου επιτραπεί να το πω χωρίς περιστροφές, ότι ο Πρωθυπουργός βαθμολογικά μηδενίζεται, διότι δεν περιορίζεται, σπαταλώντας χρόνο πολύτιμο, μόνο στην ασυγχώρητη γκάφα ν’ ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας αντιπολιτευόμενος την αντιπολίτευση (!), αλλά επεκτείνει, σε σημείο αυτοκτονίας, την κυβερνητική… αντιπολίτευση και εναντίον των ΜΜΕ και μάλιστα εναντίον του ΔΟΛ, οι εφημερίδες του οποίου, όταν γεννήθηκε το θείον βρέφος του ΣΥΡΙΖΑ (1974), ξεπερνούσαν σε ημερήσια κυκλοφορία τα 160.000 αντίτυπα!
Η εμφάνιση του Πρωθυπουργού ν’ ανεμίζει με κατεψυγμένα χαμόγελα και απειλητικές χειρονομίες από του βήματος της Βουλής τα πρόσφατα υπέροχα πρωτοσέλιδα των «ΝΕΩΝ» αναμφιβόλως τον καθιστά επίδοξο μιμητή του Ερντογάν, που με πρωθυπουργικά τάγματα εφόδου κλείνει εφημερίδες και φυλακίζει δεκάδες δημοσιογράφους…
Ομως ο κύριος Τσίπρας με το προπαγανδιστικό του επιτελείο αλωνίζουν ανενόχλητοι σε μια ουσιαστικώς ανοχύρωτη αντιπολίτευση και κυρίως στον σοσιαλδημοκρατικό χώρο με κορμό το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ. Αυτός ακριβώς ο χώρος θα όφειλε να δώσει γενναίες απαντήσεις με μπροσούρες, φέιγ βολάν και αμέτρητα τηλεοπτικά spots από τα έργα και τις ημέρες τριών τουλάχιστον τετραετιών, που κυριολεκτικά άλλαξαν μια Ελλάδα, των μη προνομιούχων, που κολυμπούσε στην καθυστέρηση. Μια νέα Ελλάδα με αμέτρητες νέες υπερμοντέρνες μονάδες Υγείας και Παιδείας, με γήπεδα, με δημοτικά θέατρα, με υπερμοντέρνους οδικούς άξονες, αεροδρόμια και χώρια οι αγροτικές συντάξεις, τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα κ.λπ.
Γιατί άραγε σιωπά το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ; Πού άραγε τυρβάζει ο άλλοτε λαλίστατος Κώστας Λαλιώτης; Γιατί τα επιτυχημένα στελέχη του Κινήματος, αντί να δώσουν τα χέρια, αντί να ενωθούν, έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους ολετήρες μιας ολιγαρχικής, κατά δήλωσιν «ριζοσπαστικής Αριστεράς»;
Ο Πέτρος Μακρής είναι δημοσιογράφος
