Το βιοτικό επίπεδο μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας το καταλαβαίνει κάποιος από τα σκουπίδια της. Και όχι από το είδος –που είναι το προφανές –αλλά από τον όγκο τους. Αποψη διατυπωμένη από τη δεκαετία του 1980 που έμοιαζε σωστή, αφού όσο αυξανόταν η κατανάλωση, μεγάλωνε και ο όγκος των σκουπιδιών μας. Ο δείκτης ακμής μιας κοινωνίας καταγράφεται επίσης και στο είδος των κλοπών. Λογικό και αυτονόητο. Αραγε σε ποιο στάδιο παρακμής βρίσκεται μια χώρα όταν σε μία μόλις εβδομάδα γίνονται τέσσερις κλοπές ιατρικού εξοπλισμού από δημόσια νοσοκομεία; Πόσο έχει ευτελιστεί η δημόσια υγεία ως κοινωνικό αγαθό, όταν κολονοσκόπια, γαστροσκόπια και βρογχοσκόπια γίνονται στόχος –όπως φαίνεται πανεύκολος –σπείρας ληστών;
Ας απομακρυνθούμε λίγο ώστε να δούμε ολόκληρο το κάδρο της εξαθλίωσης. Ενα σύστημα υγείας που, ενώ ήδη βρίσκεται σε κατάσταση πολυτραυματία, δεν θωρακίζεται ούτε για το πλιάτσικο. Στη Θεσσαλονίκη, εδώ και πάνω από μία εβδομάδα, οι κάτοικοι το κόβουν ποδαρόδρομο για να πάνε στις δουλειές τους λόγω της απεργίας των μέσων μεταφοράς. Ενας στους δύο συνταξιούχους με σύνταξη λιγότερη από 500 ευρώ. Οι οφειλές των πολιτών στη ΔΕΗ να ξεπερνάνε τα 2 δισ. Συνοικίες και κεντρικές αρτηρίες να είναι παραδομένες σε παραπολιτικές συμμορίες με την Αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια. Στη Βουλή ο καβγάς να γίνεται για το πάπλωμα των συσσιτίων στα σχολεία. Και ένας Πρωθυπουργός να κομπορρημονεί κάνοντας τις αυταπάτες του επιχειρήματα. Η «βενεζουελοποίηση» δεν είναι κάτι σαν επίσημη τελετή εγκαινίων με κόψιμο κορδέλας. Είναι διαδικασία αργή και εξελικτική. Αγάντα και φτάνουμε.
