Χάρηκαν στην Ελλάδα με το γιουχάισμα που ακούστηκε στην αίθουσα. Η καινούργια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, που παρουσιάστηκε προχθές στο πλαίσιο του διαγωνιστικού τμήματος του Φεστιβάλ των Καννών, είχε χειροκροτήματα αλλά και γιούχα… Σύμφωνα με τους παρόντες, η ταινία δεν έτυχε της αναμενόμενης υποδοχής, ίσως γιατί είχε προαναγγελθεί μετ’ επαίνων. «The killing of a sacred deer» ή «Η δολοφονία του ιερού ελαφιού» έρχεται μετά τον επιτυχημένο «Αστακό» και μια υποψηφιότητα για τα Οσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
Ο Γιώργος Λάνθιμος δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος σκηνοθέτης του οποίου μια ταινία δεν βρίσκει ανταπόκριση. Ενδεχομένως ο ίδιος να είναι υπερτιμημένος στο εξωτερικό και υποτιμημένος στα μέρη μας. Ισως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ανήκει στους λίγους εκείνους Ελληνες που έσπασαν το φράγμα του ντόπιου και κατάφεραν να κάνουν ταινία στο εξωτερικό, με πρωταγωνιστές τον Κόλιν Φάρελ και τη Νικόλ Κίντμαν…
Το θέμα που προκύπτει στην περίπτωση αυτού του 44χρονου δημιουργού δεν έχει να κάνει με την ταινία –αν είναι ή όχι του γούστου μας -, αλλά με την επιτυχία του στο εξωτερικό. Ξεκίνησε μεθοδικά, ξεχώρισε από νωρίς με τον «Κυνόδοντα», άρθρωσε τη σκηνοθετική του φωνή, κινούμενος στα χνάρια των προηγουμένων. Και κατάφερε να βρει παραγωγούς. Δεν είναι και λίγο.
Οι πρώτες αρνητικές αντιδράσεις στο «Ιερό ελάφι» ήρθαν από κινηματογραφικούς κριτικούς διεθνών Μέσων. Είναι περίπου οι ίδιοι που έγραψαν ή θα γράψουν θετικά για την προηγούμενη ή την επόμενη ταινία. Στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι αλλιώς. Υπάρχει μια ισχυρή, σιωπηλή, πλειοψηφία που καταδικάζει τον Λάνθιμο εκ προοιμίου. Γιατί ο Λάνθιμος ενοχλεί, έχοντας ξεφύγει από το ελληνικό προφίλ ενός σκηνοθέτη. Μόνος του διάλεξε να φύγει. Και μόνος του, δήλωσε πρόσφατα, την επιθυμία του να γυρίσει μια ταινία στην Ελλάδα. Μήπως αυτός θα ήταν και ο μοναδικός τρόπος να τον δούνε με συμπάθεια οι συμπατριώτες του; Πιθανόν.
