Βασικό μάθημα από την Ευρωλίγκα. Η ελληνική ομάδα είχε ελληνόπουλα παίκτες και έλληνα προπονητή και έλληνες προέδρους και ψυχή και υπερηφάνεια και όλα τα γενναία.
Μπράβο τους, έκαναν ό,τι μπορούσαν!
Αλλά δυστυχώς στον τελικό έκανε παρέλαση μια τουρκική ομάδα στην οποία το μόνο τουρκικό είναι οι οπαδοί και οι ταμπέλες της Τροχαίας για να πας στο γήπεδο.
Η οποία δεν έχει καν κάποιο λεβέντη «-όπουλο» για πρόεδρο. Βασικά ούτε ξέρουμε πως λένε τον πρόεδρό της. Ξέρουμε τον προπονητή και αρκεί!
Συμπέρασμα; Στον ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης (που προσδιορίζει κυρίαρχα και τον ομαδικό αθλητισμό) δεν μετρούν ούτε οι σημαίες ούτε τα διαβατήρια ούτε οι ψυχές ούτε τα παλικάρια.
Κατά κανόνα μετρούν και κερδίζουν οι καλύτεροι παίκτες που έχουν τον καλύτερο προπονητή. Οι εξαιρέσεις είναι λιγότερες κι από τις κούπες του Ομπράντοβιτς.
Στην Αγγλία, ας πούμε, πήρε εύκολα το πρωτάθλημα η ομάδα ενός ρώσου μεγιστάνα, με ιταλό προπονητή και μόλις έναν (με το ζόρι…) Αγγλο στην ενδεκάδα.
Ευχαριστούμε, παιδιά, για το μάθημα. Πάμε στα δικά μας.
Διότι ακριβώς επειδή αρνούμαστε να καταλάβουμε αυτό το μάθημα ταλαιπωρούμαστε επτά, οκτώ χρόνια με τα Μνημόνια. Ανεπίδεκτοι μαθήσεως.
Πέφτουμε από κατηγορία σε κατηγορία, αλλά πάντα φταίνε κάποιοι «άλλοι» και κάτι άλλο. Οι διαιτητές, οι οπαδοί, οι γερμανοτσολιάδες, τα λεφτά, ο Σόιμπλε, το ΔΝΤ…
Αντί να χτίσουμε μια χώρα νικητών, πασχίζουμε να αναδειχθούμε ένδοξοι ηττημένοι. Μεταξύ μας.
Αντί να γίνουμε οι καλύτεροι, παρηγορούμαστε ότι δεν είμαστε κι οι χειρότεροι. Μεταξύ μας.
Εδώ και μήνες έχω μια σταθερή απορία: για ποιον λόγο άραγε πιέζει η κυβέρνηση την αντιπολίτευση να υποστηρίξει το επίδομα του Δεκεμβρίου ή τα «αντίμετρα» ή το χρέος;
Δεν βγάζει νόημα. Αν όλα αυτά είναι τόσο θετικά για τον λαό, η κυβέρνηση θα έπρεπε κανονικά να τα κρατήσει ζηλότυπα για πάρτη της.
Αμ δε! Αντί να κοιτάξουν πώς θα βγουν νικητές, η μόνη τους έγνοια είναι πώς θα μοιράσουν τη χασούρα.
Να μην τους πουν οι άλλοι «χάσατε!», αλλά να μπορέσουν εκείνοι να πουν «χάσαμε!» –μαζί με όλους τους άλλους…
Και προφανώς η αντιπολίτευση έχει καταλάβει το παιχνίδι για τη μοιρασιά της χασούρας και δεν μοιράζεται με την κυβέρνηση ούτε τον πυρετό της. «Θα χάσετε μόνοι σας!» είναι το μήνυμα.
Ξέρετε γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή κανείς δεν πιστεύει ότι θα κερδίσουμε.
Με άλλα λόγια, δεν τους νοιάζει τόσο αν χάσουν την κούπα. Απλώς φοβούνται μη γυρίσουν πίσω με πούλμαν.
