Πικρή αλήθεια

Είναι γνωστό πως στην ημέτερη αθλητική δημοσιογραφία υπάρχει Σιδηρούν Παραπέτασμα που χωρίζει τους «ποδοσφαιρικούς» από τους «μπασκετικούς».

Οταν ο Γκάλης έπαιρνε από το χέρι το ελληνικό μπάσκετ για να το οδηγήσει σε λεωφόρους επιτυχιών, μαζί του έσερνε και τα μονόστηλα των εφημερίδων της εποχής στα οποία περιορίζονταν η ειδησεογραφία και οι αγώνες του αθλήματος με την πορτοκαλί μπάλα.

Τα μονόστηλα έγιναν τρίστηλα και σιγά σιγά, με τη βοήθεια πάντοτε του Γκάλη, έγιναν σελίδες.

Κάποιος πέταξε και την μπαρούφα «η επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων» για την Εθνική Μπάσκετ και μαζί με τον θρίαμβο του 1987 υψώθηκε το τείχος.

Οι «μπασκετικοί» δεν αντιλαμβάνονται πως αδικούν το άθλημα που υπηρετούν συγκρίνοντάς το με το ποδόσφαιρο. Γιατί πολύ απλά τα μεγέθη είναι διαφορετικά.

Διάβασα πως ο Ολυμπιακός με τη συμμετοχή του στον τελικό της Ευρωλίγκας και τις νίκες που πέτυχε στην κανονική περίοδο και στα play offs έβαλε στα ταμεία του το «εξωφρενικό» ποσό του 1,37 εκατ. ευρώ.

Οσα δίνει η UEFA για μία μόνο νίκη στο Τσάμπιονς Λιγκ (1,5 εκατ.). Οσον αφορά την απήχηση που έχει η Ευρωλίγκα, είναι χαρακτηριστικό πως οι μεγαλύτερες αθλητικές εφημερίδες, η «Εκίπ», η «Γκατζέτα Ντέλο Σπορτ» και η «Μάρκα» δεν είχαν ούτε «χτύπημα» στην πρώτη σελίδα τη νίκη της Φενέρμπαχτσε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια στη σύγκριση ποδόσφαιρο – μπάσκετ.