Σωστό είναι να μνημονεύει κανείς τις πηγές του τόσο περισσότερο όταν σχετικά δύσκολα μπορεί να γίνουν γνωστές. Χάρη σε ένα ημερολόγιο που εκδίδει κάθε χρόνο το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου που εδρεύει στο χωριό Ανω Γατζέα, μάθαμε πως οι αφιερωμένες σε ένα θέμα παγκόσμιες ημέρες δεν είναι μόνο οι λίγες που συμβαίνει να γνωρίζουμε, αλλά είναι πάρα πολλές. Πλάι στην Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος (5 Ιουνίου) ή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS (1 Δεκεμβρίου), υπάρχουν η Παγκόσμια Ημέρα Ιθαγενών (9 Αυγούστου), η Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων (2 Οκτωβρίου), η Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου (2 Μαΐου) και πάει λέγοντας.
Δικαιούται να αναρωτηθεί κανείς σε ποιο βαθμό οι παγκόσμιες ημέρες οι αφιερωμένες στους ιθαγενείς και στους ηλικιωμένους έχουν συμβάλει ώστε η κατάσταση αυτών των δύο κατηγοριών να μην είναι τόσο ταλαιπωρημένη και βασανιστική όσο παρουσιάζεται, ή αν πρόσεξε κανείς ότι η σχετικά πρόσφατη 2α Μαΐου συνέβαλε ώστε, ακόμα κι αν δεν γελάσαμε περισσότερο απ’ ό,τι τις άλλες ημέρες του χρόνου, στο να αισθανθούμε την καρδιά μας λιγότερο μαυρισμένη. Λυπούμαστε που θα το σημειώσουμε απερίφραστα, αλλά η καθιέρωση μιας παγκόσμιας ημέρας έχει κάτι το βαθιά αντιδημοκρατικό. Φτάνει να σκεφτεί κανείς την Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης που εξαίρει ως αγαθό μια πράξη που σε μια ευνομούμενη και υγιώς συγκροτημένη κοινωνία θα ακουγόταν ως κάτι αποτροπιαστικό.
Αντιδημοκρατικό επίσης γιατί δημιουργεί έναν καθησυχασμό, αφού υπάρχει μια ημέρα –παγκόσμια μάλιστα και όχι τοπικών διαστάσεων –που φορτώνεται επισήμως τις ευθύνες για την επούλωση της όποιας κακοδαιμονίας ή δυστυχίας συναρτάται με το περιεχόμενό της και επομένως μπορεί ο καθένας να καθεύδει ή περί άλλα να τυρβάζει. Αφού θα έρθει η παγκόσμια ημέρα οπότε θα αφυπνιστεί η απαιτούμενη για την υλοποίηση του περιεχομένου της ευαισθησία, μια ευαισθησία ωστόσο που ακόμα και σε εγρήγορση όλες τις άλλες ημέρες του χρόνου θα αποδεικνυόταν ανεπαρκής προκειμένου να υπάρξει ένα ευεργετικό αποτέλεσμα.
Τι τα θέλουμε, τι τα γυρεύουμε, η παγκόσμια ημέρα είναι ένα ακόμη άλλοθι προκειμένου να αισθάνεται κανείς ανεύθυνος για ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο, εκτός του περιβάλλοντός του, κόσμο –και μάλιστα με τη σφραγίδα του κράτους, δηλαδή νόμιμα και κατοχυρωμένα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να υπολογίσει κανείς πόσους τρόπους έχει επινοήσει μέσα στους αιώνες η ανθρωπότητα προκειμένου η αδράνεια να υποκαθιστά την εγρήγορση, η ανευθυνότητα την ευθύνη, χωρίς επιπλέον να αισθάνεται ο καθένας την ελαχιστότατη τύψη. Αντίθετα να αισθανόμαστε όλοι μας, αν και υπόλογοι για το γεγονός πως τίποτε δεν διορθώνεται και δεν αλλάζει, ότι αν κάτι φταίει «είναι το ζαβό το ριζικό μας/είναι ο Θεός που μας μισεί» –σύμφωνα με τους αξεπέραστους στίχους του Κώστα Βάρναλη. Ετσι και η παγκόσμια ημέρα για τον τάδε ή τον δείνα σκοπό γίνεται ένας επιπλέον κρίκος στην άθραυστα σφυρηλατημένη αλυσίδα, που μας κρατάει χειροπόδαρα δεμένους στη σύμβαση τη συνδυασμένη με μια επιθετική αναισθησία.
Τελευταία Νέα