Ιστορίες

Από τα κεφαλαία, τα ατόνιστα πεζά και γενικώς το ύφος καταλαβαίνει κανείς εκείνον που ανέβασε αυτό το ποστ στο facebook. Δεν είναι άλλος από τον Παύλο Πολάκη. Αυτόν που έχει ακόμη ως φωτογραφία εξωφύλλου στο προφίλ στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης τη λεβεντογέννα με ένα τεράστιο «όχι». Είναι πια προφανές. Κανείς δεν έχει ενημερώσει τον αντιμνημονιακό αγωνιστή. Κανείς δεν του είπε πως το κόμμα του το καλοκαίρι του 2015, κάνοντας το «όχι» «ναι» ακολούθησε τελικά την συμβουλή των επάρατων μενουμευρώπηδων. Και κράτησε τη χώρα στην ευρωζώνη. Δεν πειράζει, ας μην αφήσουμε την πραγματικότητα να χαλάσει μια καλή ιστορία που έχει πλάσει το μυαλό του αναπληρωτή υπουργού.

Λύνει τη σιωπή του στα μίντια πιο συχνά κι απ’ ό,τι λύνει το ζωνάρι του για καβγά στα τηλεπαράθυρα. Αλλά για πρώτη φορά παραδέχθηκε αυτό που ορισμένοι, οι οποίοι έχουν συνεργαστεί πολιτικά μαζί του, υπονοούν όταν μιλούν για τον χαρακτήρα του. Λειτουργεί βάσει σχεδίου. «Πιστεύω» είπε ο Αδωνις Γεωργιάδης σε συνέντευξη στο iefimerida, «ότι βασική δουλειά του βουλευτή και του πολιτικού είναι να μιλάει. Βγαίνοντας στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, γράφοντας έναtweet, κάνω τη δουλειά μου. Γι’αυτό με πληρώνουν, γι’αυτό με έχουν εκλέξει βουλευτή, γι’αυτό είμαι σε αυτή τη θέση. Αν θέλανε μουγκούς, δεν θα βγάζαμε βουλευτές». Εγινε και πιο συγκεκριμένος. Υπάρχουν λέει «δύο πρόσωπα του Αδωνη». Ποια είναι αυτά; «Το έναείναι το τηλεοπτικό, που έχει συνδεθεί με καβγάδες και φωνές. Επρεπε να βρω έναν δρόμο ώστε από παντελώς άγνωστος να περάσω στην πρώτη σειρά. Ο δρόμος μου ήταν η τηλεόραση. Η καλή τηλεόραση θέλει νούμερα,και τα νούμερα θέλουν φασαρία. Στην προσωπική μου ζωή δεν κάνω φασαρία και δεν χαλάω τη ζαχαρένια μου». Ο Γεωργιάδης δηλώνει ακομπλεξάριστα θορυβοποιός. Οι εχθροί του, πάλι, επιμένουν ότι είναι media junky. Εξαρτημένος, ελληνιστί, από τη δημοσιότητα.

«Η σημερινή ημέρα θα στιγματίζει για πάντα την ιστορία της πατρίδας μας. Μόνο ντροπή νιώθω που κάποτε ήλπισα μαζί σας. Μόνο ντροπή που προέτρεψα και το λαό μας να ελπίσει μαζί σας. Και μόνο μια πολιτική υπόσχεση: Κάποτε –και παλεύω ώστε αυτό το κάποτε να μην είναι μακρινό –τα όνειρα θα πάρουνε εκδίκηση». Πρόκειται για ένα απόσπασμα από ανακοίνωση της πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην συριζαίας και νυν ανεξάρτητης ευρωβουλευτού Σοφίας Σακοράφα. Την εξέδωσε –και λέει κι άλλα χειρότερα –με αφορμή την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου. Γιατί, ως γνωστόν, όσοι έχουν βρεθεί στην ξενιτιά των Βρυξελλών ψάχνουν πάντα έναν τρόπο να «παίξει» το όνομά τους στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Η Κουμουνδούρου, πάντως, δεν άφησε αναπάντητη την προσβολή. Για την ακρίβεια απασφάλισε. Οι πρώην σύντροφοι όχι μόνο κατηγόρησαν τη Σακοράφα ότι «είδε την πορεία της στον ΣΥΡΙΖΑ ως μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για επαγγελματική αποκατάσταση», αλλά και ότι «παριστάνει τον διαπρύσιο κήρυκα της ηθικής και της αγωνιστικότητας» ενώ «καθόλη τη διάρκεια της συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ ουδέποτε έδωσε ούτε ένα (1) ευρώ συνδρομής στο κόμμα, παρά την καταστατική πρόβλεψη, και παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις των αρμοδίων». Καθώς και πως παρότι «αυτοπαρουσιάζεται ως προστάτιδα των αδυνάμων, ουδέποτε εισέφερε ούτε ένα (1) ευρώ στις δομές Κοινωνικής Αλληλεγγύης, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους βουλευτές και ευρωβουλευτές του κόμματος». Οπότε η μομφή ότι «υπέκλεψε την έδρα στην Ευρωβουλή, αρνούμενη να παραιτηθεί», με την οποία κλείνει η κομματική ανακοίνωση, ήταν μάλλον το πιο λάιτ που είχαν να της προσάψουν. Μάλιστα. Σακοράφα και ΣΥΡΙΖΑ είναι πια εχθροί επισήμως. Ο Στίβεν Κινγκ έχει ισχυριστεί ότι «μόνο οι εχθροί λένε την αλήθεια». Εγώ αναρωτιέμαι: ο ένας για τον άλλον;