Εμαθα να διαβάζω συλλαβίζοντας τις περιπέτειες της Μικρής Λουλούς. Κωλόπαιδο ήταν και καβγατζού, σε αέναο πόλεμο με τον Τάμπι αλλά και με μια υποφώσκουσα καψούρα. Ωστόσο, λόγω της αγαπημένης μου ηρωίδας, βρέθηκα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, στην εξαιρετικά αμήχανη θέση να πρέπει να υπερασπίσω την κοινή λογική. Δύσκολο για ένα παιδί επτά ετών. Σύμφωνα με το στόρι, λοιπόν, η Μικρή Λουλού παρέα με τις φίλες της Αννι και Γκλόρια ήθελαν να παρασύρουν στο δάσος τον Τάμπι και τον φίλο του Αλβιν. Εκαναν λοιπόν πικνίκ με τσάι και κουλουράκια. Και τους προσκάλεσαν, λέγοντάς τους: «Τα ετοιμάσαμε όλα μόνες μας, εκτός από το τσάι και τα κουλουράκια που τα ετοίμασαν οι μαμάδες μας». Μέρες τριγύριζα με το τεύχος στο χέρι ζητώντας από τους μεγάλους, με κράμα οργής και απελπισίας, να μου εξηγήσουν τι είναι τα «όλα» που ετοίμασαν οι τσούπρες αφού στο πικνίκ είχαν, όλο κι όλο, αυτό που ετοίμασαν οι μαμάδες τους.
Μεγαλώνοντας ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με αυτού του είδους το απροκάλυπτο θράσος, την παραδοχή της αλήθειας με έναν τρόπο που είναι πιο ξεδιάντροπος από το ψέμα. Της Μικρής Λουλούς όμως της το κρατούσα μανιάτικο. Και προχθές τη θυμήθηκα. Οταν είδα στην τηλεόραση τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νίκο Συρμαλένιο να λέει περιχαρής ότι τα πήγαμε θαυμάσια στο Eurogroup εκτός από τη ρύθμιση του χρέους. Και παρότι είμαι κάπως μεγαλύτερη από επτά ετών, ένιωσα την ίδια οργή και απελπισία που νιώθει οποιοσδήποτε όταν καλείται να υπερασπίσει την κοινή λογική.
