Ηταν άλλο ένα «σκηνοθετημένα αυθόρμητο» ξέσπασμα του αναπληρωτή υπουργού Υγείας στο facebook. Ο Παύλος Πολάκης δεν άντεξε τη συμβίωση με «γκεσταμπίτες, μενουμεευρώπηδες και βαστασοϊμπλέδες». Ακόμη και το ιδίωμα που χρησιμοποιεί –εκείνο το τρισβάρβαρο «μπ» του πρώτου χαρακτηρισμού –υποδηλώνει το ιδιοσυγκρασιακό αφήνιασμα και την εμβάπτιση στη λαϊκότροπη γλώσσα. Ο Πολάκης ανακάλυψε εκ νέου τους εχθρούς του λαού και της κυβέρνησης, η οποία διαπραγματεύεται υπό ζυγό στο Eurogroup.
Κι όμως, η εκπυρσοκρότηση είναι τόσο θεσμική όσο είναι και αυθόρμητη. Κατά μία έννοια, την εκκρίνει το σύστημα στο οποίο ανήκει ο αναπληρωτής υπουργός. Την έχει ανάγκη ο βιότοπος της αντισυστημικότητας, στον οποίο επιβιώνουν τα συριζαϊκά στελέχη. Αν η μισή τους καρδιά στο Eurogroup βρίσκεται, η άλλη μισή χτυπάει στα social media και σε κάθε χώρο που ευνοεί τα σλόγκαν. Αν η εξωτερική αρματωσιά λέγεται «σκληρή διαπραγμάτευση», η εσωτερική λέγεται λαϊκισμός. Είναι κι αυτή μια λύση: να επικαλείσαι κάθε τόσο την «εσωτερική τρόικα» (τους «μενουμεευρώπηδες» ή τους «φιλελέδες») όταν δεν έχεις λόγια ευχάριστα να πεις.
Με κάτι τέτοια είναι να μην πάρεις σοβαρά την ανάλυση του Γιαν Βέρνερ Μίλερ στο άρτι εκδοθέν «Τι είναι ο λαϊκισμός;» (εκδ. Πόλις); «… Οι λαϊκιστές ζούνε σε έναν φανταστικό πολιτικό κόσμο: πλάθουν στη φαντασία τους μια αντιπαράθεση μεταξύ ορισμένων διεφθαρμένων ελίτ και ενός ηθικά αμόλυντου, ομοιογενούς λαού ο οποίος δεν σφάλλει ποτέ· αναλαμβάνουν τη συμβολική αντιπροσώπευση αυτού του λαού ενάντια σε σκοτεινές πολιτικές πραγματικότητες…». Και αλλού: «Είναι πάντα και εναντίον του πλουραλισμού: ισχυρίζονται ότι οι ίδιοι, και μόνο οι ίδιοι, εκπροσωπούν τον λαό… όταν, όμως, βρίσκονται στην κυβέρνηση, δεν αναγνωρίζουν κανέναν ως νόμιμη αντιπολίτευση».
Για την ιστορία, η ανάρτηση του Παύλου Πολάκη στο facebook κατέληγε ως εξής: «Μη χαίρεστε….ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ …όσο καθυστέρηση κι αν μας παίξει ο αρχηγός σας».
