Το διαβάσαμε στα «ΝΕΑ» χθες: ενώ η Ελλάδα περιμένει με αγωνία την απόφαση για εκταμίευση της δόσης και κάποια δέσμευση για κάποια νέα ελάφρυνση του χρέους της, η Πορτογαλία «Ξεπληρώνει πρόωρα άλλα 10 δισ. ευρώ προς το ΔΝΤ». Υπάρχουν αριστεροί και αριστεροί δηλαδή. Οι Πορτογάλοι αποδέχθηκαν το μνημόνιο, τηρούν τις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, προωθούν το πρόγραμμά τους. Σοβαροί αριστεροί –οι δικοί μας εδώ είναι αριστεροί της κακιάς ώρας που αναθυμούνται τις παραδόσεις των κομμουνιστών προπατόρων τους και φέρθηκαν προ δύο ετών σαν να ήσαν εθνικοαπελευθερωτική κυβέρνηση σε κατεχόμενη χώρα. Σήμερα ισχυρίζονται ότι κάνουν το ίδιο, ενώ με τα δικά τους κριτήρια της τότε εποχής μόνο ο όρος «δοσίλογοι» τους ταιριάζει. Προφανώς, αυτό τους δημιουργεί σύγχυση, διπολική διαταραχή –έτσι, ο ίδιος κ. Τσακαλώτος που δήλωνε για το κλείσιμο της αξιολόγησης «αν πάμε Μάιο-Ιούνιο, καήκαμε», δεν δέχθηκε προχθές συμβιβαστική πρόταση που διαμορφώθηκε στο Eurogroup γιατί ήταν «ασαφής», διαβάσαμε. Η ασάφεια έγκειται στο ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να την πουλήσει επικοινωνιακά ούτε καν στους βουλευτές της.

Ητοι, για μια φορά ακόμη το «πολιτικό κόστος» μετρά για τους κυβερνώντες περισσότερα από το αν χιλιάδες επιχειρήσεις περιμένουν πώς και πώς να πάρουν κάτι από τα 7,4 δισ. της δόσης, από το αν οι τράπεζες περιμένουν να ενταχθούν στο QE της ΕΚΤ για να πάρουν ανάσα, από το αν εκατομμύρια Ελληνες θέλουν να τελειώνει ο φόβος του Grexit για να οργανώσουν τη φτώχεια τους, ελπίζοντας να την ξεπεράσουν.

Συμπαραστάθηκαν Γαλλία και Ιταλία στον κ. Τσακαλώτο, διαβάσαμε. Και ο Βόλφανγκ Σόιμπλε είναι «μόνος εναντίον όλων» στην υπόθεση της ρύθμισης του ελληνικού χρέους, έγραψε ο γερμανικός Τύπος. Η κυβέρνηση αισιοδοξεί λοιπόν ότι κάτι καλύτερο (επικοινωνιακά) θα πάρει στις 15 Ιουνίου, κάτι που θα λειτουργήσει ως κατασταλτικό της ιδεολογικής και πολιτικής διπολικής διαταραχής της ίδιας και του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά έχει υποτιμήσει πολλές φορές ώς τώρα τους αντιπάλους της –και έχει χάσει σε όλα τα μέτωπα που συγκρούστηκε με τον κ. Σόιμπλε, εκτός από το απολύτως κρίσιμο: το «προσωρινό» Grexit. Ομως με τη στάση της «αλείφει συνεχώς βούτυρο στο ψωμί του Σόιμπλε», θα έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές. Γιατί ελπίζει ότι θα βάλει και στο δικό της ψωμί. «Το λαϊκό ξεροκόμματο λίγο νεράκι χρειάζεται, να μαλακώσει, να τρώγεται –αλλά η κυβέρνηση του το στερεί για χάρη του δικού της βουτύρου», θα έλεγαν πάλι οι προπάτορες του ΣΥΡΙΖΑ.

Τελευταία Νέα