Ορόσημο

Στ. Μαφρέδας, «Νεύμα από απέναντι»

Η Ελλάδα μοιάζει να μη διαθέτει πάγκο «για να κάτσει κάθε κατεργάρης» και οι έλληνες πολιτικοί φαίνεται ότι έχουν πολύ λίπος κι έτσι «δεν φτάνει ποτέ το μαχαίρι στο κόκαλο».

Στην Αριστερά δεν μπορεί να ισχύει [επ’ άπειρον] το «ες αύριον τα σπουδαία», γιατί όπως συνέβη με τον στρατηγό της αρχαίας Θήβας Αρχία [ο οποίος την ίδια νύχτα που είπε την ιστορική φράση δολοφονήθηκε][Πλούταρχος, «Πελοπίδας» 10.9.1-2], έτσι και οι συνεχώς αναβάλλοντες (μέσω αντιμέτρων και αυταπατών)την αρχή της νέας [;] εποχής δεν θ’ αργήσουν να καταλάβουν το σισύφειο «έπος τους».

Οπως η ασχήμια [ευτυχώς] δεν γονιμοποιείται, έτσι [και πάλι ευτυχώς] το ψέμα δεν ψηλώνει και δεν γίνεται ποτέ αειθαλές.

Οι περισσότεροι (κατ)αναλώσανε και (κατα)σπατάλησαν το μεγαλύτερο Κεφάλαιο της Αριστεράς[μνήμες, αγώνες, προσδοκίες] επιχειρώντας εις μάτην ν'(αυτο)χρισθούν ως οι μοναδικοί «φίλοι του λαού» και χαρακτηρίζοντας συλλήβδην όλους τους άλλους ως «εχθρούς του λαού». Ο έσχατος λαϊκισμός: ο λαός είμαι Εγώ.

Ανθρωποι με ψευδή συνείδηση, με καθεστωτικές αντιλήψεις, εμφανίζονται σαν [ιστορικοί] σωτήρες της χώρας, ενώ ροκανίζουν και τα τελευταία απομεινάρια τού «έχειν και του είναι» κάθε Ελληνα.

Η άνιση, άδικη και ανερμάτιστη Διακυβέρνηση από την [συγ]κυβερνώσα αριστερότροπη σοσιαλφιλελεύθερη εξουσία ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, χωρίς αίσθηση δομών, κανόνων, λειτουργιών, ιεραρχιών, ασφάλειας δικαίου θα γιγαντώσει [δυστυχώς] μία «αριστεροφάγο» διάθεση πολλών υποστηρικτών της Παλινόρθωσης και θα καταστήσει κάθε έντιμο αριστερό [όχι ομοιάζοντα με αυτούς που έχουν ήδη κάνει τα «κουμάντα τους» ή έχουν συνθηκολογήσει με τους απέναντι] πολιτικά ευάλωτο και κοινωνικά κατηγορούμενο.

Ως κομματικο-ιδεολογικοί λεξίπλαγκτοι, ως περιπλανώμενοι στους νεολογισμούς και τους μύθους, αυταπατώμενοι κι αυταπατώντες με την επινόηση αδόκιμων όρων [θεσμοί!] και άχρηστων ευφημισμών[αντίμετρα!], ψηφίζουν κακά μέτρα που δεν τα θέλουν αλλά θα τα εφαρμόσουν και καλά [αντι]μέτρα που τα θέλουν αλλά δεν μπορούν να τα εφαρμόσουν.

Αναρωτιέμαι για το πώς [και βέβαια και για το πότε] ορισμένοι νουνεχείς πιστεύουν ότι θα βγουν από το λούκι του «ευρω-επαρχιωτισμού», της εμφυλιακής παρελθοντολογίας, του ψευδο-ταξικού ισοπεδωτισμού, της μανιχαϊστικής ερμηνευτικής αφέλειας; Ως πότε η αυτοαναφορική εσωστρέφεια [η οποία καλύπτει άγνοια και λάθη] θα είναι το σήμα κατατεθέν των περισσοτέρων;

Δε έχουν άραγε συνειδητοποιήσει ότι έτσι κι αλλιώς το μέλλον είναι απρόβλεπτο, ότι η συναναστροφή με συκοφάντες και ποταπούς δεν συνάδει με το όποιο «ηθικό πλεονέκτημα», κι εντέλει ότι με το μέτρο που κρίνουν τους άλλους με το ίδιο θα κριθούν κι αυτοί;

Δεν βρίσκεται ένας συνετός να τους ειδοποιήσει σχετικά με το πώς κινείται [και τιμωρεί] η Ιστορία;

ΥΓ: «Ο καθένας μας “απεκδύεται τον μανδύα του ενόχου”. Η ενοχή όμως υπάρχει» [Μ. Βλάχου – Καραμβάλη, «Ενυπάρχεις»].

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός