Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε από το πουθενά του 3%, κέρδισε τις εκλογές εξαπατώντας τον κόσμο υποσχόμενος, εδώ και τώρα, σε μια στιγμή, με έναν νόμο και ένα άρθρο, τον επίγειο παράδεισο σήμερα, χωρίς βάσανα, χωρίς χρέη, χωρίς διόδια, και έχει καταφέρει να απογειώσει τη χώρα στην εξωπραγματική σφαίρα του απώτατου μέλλοντος και των μεγάλων αριθμών που υπερβαίνουν την ηλικία των πολιτών της: 99 χρόνια υποθήκευση περιουσίας, 2060 –πάνω από 40 χρόνια σκληρής λιτότητας, υποχρεωτικής, χωρίς ανάσα, ανάπτυξης.
Η χώρα έχει αφεθεί να βουλιάζει στη στέρηση, στη μιζέρια και στην κατάθλιψη, βρώμικη και λεηλατημένη, με αστέγους και επαίτες σε κάθε γωνιά, με σπίτια χωρίς θέρμανση, με κλοπές και ληστείες, με συσσίτια στα σχολεία, χωρίς δημόσιες συγκοινωνίες στη συμπρωτεύουσα, με καμένα τρόλεϊ στην πρωτεύουσα, και ο κ. Τσίπρας με το επιτελείο του έχουν μεταφερθεί στο υπερπέραν διαπραγματευόμενοι ρυθμίσεις για την περίοδο του, κατά Ζουράρι, «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει».
Γιατί όλα αυτά; Διότι αντί να ασχοληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ επί τόσους μήνες με την οικονομία, τους πραγματικούς ανθρώπους και τα προβλήματα κάνοντας αυτό που πρέπει, έχει παραδοσιακά αναγάγει το χρέος (ένα ζήτημα που δεν μπορεί να λύσει μόνος του) σε υπέρτατη υπόθεση (εκκινώντας από επικοινωνιακούς κυρίως λόγους), έχοντας έτσι καταστήσει τη χώρα ένα ανυπόστατο παρακολούθημα των κινήσεων των δανειστών. Πήρε μια χώρα που πάλευε να σταθεί στα πόδια της και την κατέστησε ζόμπι να παρακολουθεί παθητικά, υπό το πρίσμα ενός μακρινού μέλλοντος, την υποθήκευσή της στο διηνεκές. Την έκανε άθυρμα σε ένα σκηνικό διαπραγματεύσεων που δεν την περιλαμβάνει. Στο Eurogroup της 22/5 μιλούσαν για την Ελλάδα με την Ελλάδα απούσα τόσο κυριολεκτικά (από τη συνέντευξη Τύπου) όσο, απ’ ό,τι φαίνεται, και από την όλη διαδικασία. Σαν «καθιστή πάπια» (sitting duck), δηλαδή εύκολο θύμα, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς γνώσεις, χωρίς στρατηγική, πάρεξ αυτής της διατήρησης στην εξουσία με κάθε κόστος, η κυβέρνηση παραπαίει και παλινωδεί από τη μια θέση στην άλλη. Μια έδιωχνε το ΔΝΤ, μια το παρακαλάει, μια έκλεινε την αξιολόγηση άμεσα, μια την τραβούσε στο μέλλον. Η ενεργητικότητα και επινοητικότητά της εξαντλούνται στο να στήνει τα δικά της ερείσματα στο κράτος και τη δική της διαπλοκή. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι σημερινοί άνθρωποι, οι σημερινοί νέοι, η χώρα σήμερα, ας σέρνονται στην ανέχεια κι ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους όπως μπορούν.
Η σοβαρή αντιπολίτευση πρέπει να τρυπήσει και να προσγειώσει αυτήν την ανόητη υπερβατική φούσκα. Πρέπει να προτείνει στους σημερινούς πολίτες κάτι αισιόδοξο που τους αφορά σε έναν ορίζοντα που έχει γι’ αυτούς νόημα. Οχι φύκια ούτε κόλπα ζογκλερικά, αλλά έναν δύσκολο δημιουργικό αγώνα. Να πάρουν τη χώρα στα χέρια τους, να βελτιώσουν σήμερα τη ζωή τους, με τη δουλειά τους και με τις γνώσεις τους, με την αποφασιστικότητά τους. Να μην αφήσουν τη χώρα απλώς στα χέρια και στις προτεραιότητες των δανειστών που προδιαγράφουν το μέλλον της ερήμην μας, ρυθμίζοντας και σφραγίζοντας τώρα τις λεπτομέρειες ακόμη και του μακρινού ορίζοντά της. Αυτό δεν είναι παραπλάνηση, είναι ανάγκη. Για να υπάρχει αύριο ακόμη και το 2060, πρέπει να υπάρξει σήμερα. Οι σημερινοί άνθρωποι πρέπει να επιζήσουν –δεύτερη ζωή δεν έχει.
Η Βάσω Κιντή είναι καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ
