Ο Λουκάς Παπαδήμος αποτελεί στη μεταπολιτευτική περίοδο ένα πρότυπο για όσους αναζητούν μια άλλη Ελλάδα –της σοβαρότητας, της δημιουργίας και της αποτελεσματικότητας. Στη διαδρομή του και πολύ περισσότερο από τη στιγμή που αναδείχθηκε στη δημόσια σφαίρα, δεν κινήθηκε ποτέ ως εκπρόσωπος μιας ψωροκώσταινας. Η Ελλάδα αξίζει περισσότερα και έχει δυνατότητες να καταφέρει περισσότερα και να ξεχωρίσει. Με αυτόν τον οδηγό, προβάλλει επί δεκαετίες το προφίλ ενός παγκόσμιου Ελληνα που δεν χρειάζεται τη φουστανέλα ως σήμα κατατεθέν, ούτε βλέπει παντού αόρατους εχθρούς που τον επιβουλεύονται και τον καθηλώνουν. Δείχνει παράδοξο, αλλά ήταν πιο εύκολο να αντιμετωπιστεί ως βασικό μέλος ενός εγχώριου ελιτισμού παρά να αποτελέσει πρότυπο για τους περισσότερους.
Στην εποχή της μεγάλης κρίσης, ωστόσο, ο Λουκάς Παπαδήμος εγγυήθηκε περισσότερο από κάθε άλλον μια ασφαλή διέξοδο. Σχεδόν αθόρυβα και με μεθοδικότητα, σε λιγότερο από πέντε μήνες ολοκλήρωσε μια αποστολή που καταγράφεται ως το μεγαλύτερο κούρεμα χρέους στα παγκόσμια χρονικά. Για την αξία της συνεισφοράς του, αρκεί μια σύγκριση με τους πολύμηνους κύκλους των διαπραγματεύσεων και αξιολογήσεων που είχαν προηγηθεί ή ακολούθησαν. Δεν ήταν παγιδευμένος στο πολιτικό κόστος, αλλά είναι προφανές ότι αυτό το πλεονέκτημά του θα μπορούσαν οι πολιτικές δυνάμεις –και η χώρα –να το εκμεταλλευτούν περισσότερο. Ο κρότος από το χθεσινό δολοφονικό χτύπημα μπορεί να συνδεθεί με τον απόηχο μιας αντιμνημονιακής εξαλλοσύνης. Και να μεγαλώσει μια πληγή που εξακολουθεί να λειτουργεί διχαστικά. Τον διχασμό προσπάθησαν να κλείσουν σε έναν φάκελο και οι χθεσινοί αποστολείς.
