Εχει χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία, φύλο ο πόνος; Η οδύνη είναι διαφορετική αν το νεκρό παιδί έχει γαλλική υπηκοότητα απ’ αυτό που έχει αφγανική; Εχει σημασία αν διασκέδαζε στη Manchester Arena ή πήγαινε σε αρραβώνες στα περίχωρα της Βαγδάτης; Αν περπατούσε αμέριμνο στη Στοκχόλμη ή αν προσπαθούσε να διασχίσει τη Μεσόγειο με δουλεμπορικό;
Πριν από κάποιους μήνες «ΤΑ ΝΕΑ» δημοσίευσαν ένα θέμα με τις αποζημιώσεις που δικαιούνται οι συγγενείς των θυμάτων από αεροπορικό δυστύχημα. Το συμπέρασμα: το ύψος της αποζημίωσης έχει σχέση με τη χώρα καταγωγής του κάθε θύματος. Αλλα χρήματα θα πάρει η οικογένεια του Αμερικανού και άλλα του Νιγηριανού. Θα ήταν πλεονασμός να αναφέρω ποιοι δικαιούνται περισσότερα.
Στην ψυχρότητα των αριθμολάγνων εκπροσώπων των ασφαλιστικών εταιρειών, οι οποίοι ουσιαστικά εφαρμόζουν δικαστικές αποφάσεις, κρύβονται οι όζοι της πραγματικότητας.
Για τους Δυτικούς, η ζωή του Σύρου έχει μικρότερη αξία από τη ζωή του Γάλλου, του Αγγλου, του Αμερικανού.
Την προηγούμενη εβδομάδα έχασαν τη ζωή τους ένδεκα μέλη μιας οικογένειας που πήγαινε σε αρραβώνες όταν το όχημα στο οποίο επέβαιναν χτυπήθηκε από αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό. Ανάμεσα στα θύματα ήταν πέντε γυναίκες και πέντε παιδιά. Κανείς δεν έμαθε τα ονόματά τους, κανείς δεν είδε φωτογραφίες τους, κανείς δεν δημοσίευσε τα όνειρά τους, τις τελευταίες σκέψεις τους. Ηταν απλά ένας αριθμός.
Τον Απρίλιο, ανοιχτά του Μόλυβου στη Λέσβο ανατράπηκε δουλεμπορικό και τα άψυχα κορμιά 16 ανθρώπων που έπλεαν πάνω στο νερό σχημάτιζαν τη σύγχρονη «Γκερνίκα» της Μεσογείου. Κι αυτοί ήταν επίσης ένας αριθμός. Δεν είχε σημασία αν κι αυτοί είχαν ονόματα, όνειρα, αν ήθελαν να παρακολουθήσουν συναυλία της Αριάνα Γκράντε. Οπως και οι εκατοντάδες που χάνουν τη ζωή τους από τους βομβαρδισμούς τη Συρία και τις επιθέσεις αυτοκτονίας στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Η αμερικανίδα ποιήτρια Μέι Σάρτον έγραψε πως στη χώρα του πόνου καθένας είναι μόνος του. Ανάλογα με τη χώρα.
Τελευταία Νέα